Autor rozpoczyna od pochwały cnót i wielkości Jana III Sobieskiego, wspomina pobożność króla, a także te jego przymioty, dzięki którym stał się doświadczonym wodzem i obrońcą ojczyzny. W dość przewrotny sposób stwierdza, że Sobieski jest tak wyjątkowy, że albo nie powinien był nigdy przyjść na świat, albo nie powinien umrzeć. Królewską parę nazywa Sarmackimi Jowiszem i Junoną. Po laudacji króla Schultz przechodzi do pochwały jego synów (między innymi drugiego syna – Aleksandra – nazywa żywym wizerunkiem Aleksandra Wielkiego życząc mu tym samym podobnej sławy wojennej). Nie szczędzi pochwał również i panu młodemu, za którego Sobieski wydaje swoją córkę. Życzy młodej parze wszelkiej pomyślności dodając, że sama ceremonia ślubna i połączenie tych dwóch rodów zadaje kłam fałszywemu twierdzeniu, jakoby pomiędzy Sarmacją a Germanią istniała jakakolwiek nienawiść.