Kliknij aby zobaczyć więcej zdjęć

Wśród pochodzących z wilanowskiego, historycznego zbioru talerzy majolikowych (liczącego obecnie 9, a przed II wojną światową 13 egzemplarzy), powstałych we Włoszech w XVI i XVII/XVIII w., tylko jeden zdradza dokładną datę wykonania: rok 1544. Z napisu na jego odwrocie – de prodigi Cioe miraculi [e?] seruio tulio fanciullo uid [ust?] ualerio massimo C st 1544 – można odczytać też dalsze wskazówki, a mianowicie, iż przedstawiona scena opowiada „o fenomenie, czyli cudzie Serwiusza Tulliusza jako dziecka” i że jej literackim źródłem jest szósty rozdział dzieła Waleriusza Maksymusa, antycznego historiografa z I w. n.e. I rzeczywiście, w paragrafie pierwszym tego rozdziału, zawartym w pierwszej księdze pracy Czyny i słowa godne pamięci w dziewięciu księgach znajduje się opis wydarzenia z legendarnej historii Rzymu, które zainspirowało artystę ceramika z Urbino. Odnosi się ono do Serwiusza Tulliusza, szóstego z na poły mitycznych królów rzymskich, mającego panować w latach 578 – 535 p.n.e. Otóż, kiedy jako dziecko przebywał na dworze Tarkwiniusza Starego, pewnej nocy w czasie snu wokół jego głowy pojawił się płomień, który zniknął, gdy chłopiec się obudził. Tanakwil, żona króla, pochodząca z Etrurii i znająca się na wróżbach, odczytała ten znak jako zapowiedź jego ważkiej roli – przyszłego obrońcy tronu i zbawcy państwa. Od tej pory Serwiusz Tulliusz miał być wychowywany jak syn króla, a gdy stał się obdarzonym najwspanialszymi zaletami młodzieńcem, poślubił jego córkę. Uważany jest za syna niewolnicy lub potomka książęcego rodu rządzącego miastem Kornikulum, podbitym przez Tarkwiniusza.