Należy tu wspomnieć o jednej jeszcze płaszczyźnie interpretacyjnej, przenoszącej nas w kręgi miłości ziemskiej przeciwstawionej miłości niebiańskiej; wszak zając to znany już Pliniuszowi symbol płodności i miłości cielesnej, a i ptaszki połączone są z nią nićmi rozlicznych alegorii. W mitologii antycznej zając występował jako atrybut Erosa i Wenus, u Owidiusza zaś symbolizował wprost akt seksualny. Również w Biblii uważany był za zwierzę nieczyste. Słynny, wielokrotnie wznawiany w XVI i XVII w. podręcznik hieroglifiki Piera Valeriana uważa zająca za znak płodności, piękności, wytworności i wdzięku. Z kolei Bartholomaeus Anulus w swej Picta Poesis z 1552 r. charakteryzował go następująco: „Zwierzęciem, które lubi rozmnażanie, które równocześnie płodzi potomstwo i karmi, jest zając”. Malarstwo i grafika XVI w. uczyniły z zająca symbol rozpusty i atrybut Luxurii. Holenderski zwrot „de haas jagen” (polować na zająca) odnosił się do pieszczot miłosnych albo wprost do aktu płciowego. Według Johana de Brune Młodszego „nazywa się cielesną miłość polowaniem; a kochankowie są podobni do myśliwych” [por. Ars emblematica 1981, s. 90–91 i 107]. Tożsama symbolika ptaków zaczyna się już na poziomie językowym: staroholenderskie słowo vogel (ptak) było wulgarnym określeniem mężczyzny, słowo vogelen oznaczało uprawianie nieczystej miłości, vogelaer to nie tylko sprzedawca drobiu, lecz także stręczyciel, a klatka z ptaszkami nad domem schadzek była znakiem czytelnym niczym szyld [por. Ars emblematica 1981, s. 66]. Mielibyśmy tu zatem swoistą grę z widzem, który – nawykły do symbolicznej rzeczywistości malarstwa – zarumieniłby się lub zaśmiał rubasznie, widząc tę bezwstydną metaforę rozpusty. Kolumna w tym przypadku mogłaby stanowić przeciwwagę tego zepsucia, jaśnieć jako symbol miłości czystej i stałości, jednak – jak widzimy – sama w proch się jęła obracać. Wszak i starożytne imperia, nie wyłączając Rzymu, w gruzy obracały się zazwyczaj wówczas, gdy upadały obyczaje.