Najwięcej wilanowskich dębów rośnie w angielsko-chińskim ogrodzie krajobrazowym. Tutaj też znajdują się najstarsze i największe drzewa tego gatunku – objęte ochroną drzewa pomnikowe. Na terenie ogrodów krajobrazowych, prócz rodzimych dębów szypułkowych, odnajdziemy również obce (egzotyczne) gatunki należące do tego samego rodzaju – dąb czerwony czy dąb błotny. Drzewa tych gatunków sadzone są ze względów dekoracyjnych – mają nietypowy kształt liści, a dodatkowo jesienią ich liście przybierają piękne barwy, dodając uroku całemu ogrodowi.

Nasze rodzime dęby szypułkowe mogą żyć wiele lat, a ich dorosłe okazy są wysokie, mają grube pnie, rozłożyste korony oraz silnie rozbudowany system korzeniowy, który musi utrzymać w glebie tak potężną roślinę. Po czym rozpoznać dąb szypułkowy? W rozpoznawaniu pomocne będą wygląd liści i owoców dębu. Liście są klapowane, a klapy blaszek liściowych są zaokrąglone. Wyglądają trochę jak ręcznie narysowana chmurka nieco zwężona z jednej strony i z wetkniętym z węższej strony krótkim ogonkiem. Owoce, czyli żołędzie, mają wydłużony, elipsoidalny kształt i rosną na długich szypułkach – stąd też pochodzi nazwa całego drzewa – dąb szypułkowy. A czy dęby egzotyczne różnią się od naszych rodzimych? Jak najbardziej. Już sam wygląd blaszek liściowych jest bardzo odmienny. Liście dębu czerwonego mają o wiele większą powierzchnię blaszki liściowej, a jej brzegi zakończone są ostrymi klapami. Natomiast liście dębu błotnego są mniejsze od dębu czerwonego i mają tak mocno powcinane szpiczaste klapy, że niekiedy sięgają one niemalże głównego nerwu, będącego przedłużeniem ogonka liściowego. Różni je także wygląd owoców – dąb czerwony ma duże, pękate żołędzie, dąb błotny natomiast małe półkoliste.