Izabela z Czartoryskich Lubomirska mimo niewielkiego wzrostu była pewna siebie i dumna. Umiłowana córka bardzo kochającego, ale też bardzo zaborczego i apodyktycznego ojca, dysponowała wielkim majątkiem. Kochała piękne stroje (zwłaszcza w kolorze błękitnym), drogocenne materiały, koronki i biżuterię, zawsze podążała za modą. Nosiła wysokie obcasy, wysoko upinane peruki i kąpała się łupinach winogron.

Pasjonatka teatru, położyła kamień węgielny pod gmach pierwszej sceny narodowej. Opiekowała się i wspierała materialnie biednych, ale zdolnych muzyków i artystów. Dbała o swoje dobra i rezydencje: pałace w Warszawie i w Wiedniu, Wilanów, który odnowiła i rozbudowała (w latach 1771-1799), Mokotów i Łańcut. Kupowała zagranicą wiele rzeźb, obrazów i wyrobów rzemiosła artystycznego, z pomocą m.in. zięcia, Stanisława Kostki Potockiego, gromadziła kolekcję waz i rzeźb antycznych.