Trzeba przyznać, że obaj panowie B. polowali na siebie (oczywiście w papieskim kręgu władzy) jak na łowne zwierzęta, przy czym – w miarę zmieniających się włodarzy Stolicy Piotrowej, przychylnych raz jednemu, raz drugiemu – łowca często przekształcał się w ofiarę. Był to architektoniczny pojedynek, jakiego nie znały dotąd dzieje. Różne były udeptane ziemie, na których mierzył się Gianlorenzo z Franceskiem. Często powiadają, że pewien mistrzowski umiar zderzał się tu z eksperymentatorskim szaleństwem, najczystszym szaleństwem baroku. Nie jest to do końca prawda, gdyż Borromini znakomicie potrafił zaprojektować budowlę o spokojnych kształtach, ot, choćby potężną św. Agnieszkę na Piazza Navona. Ale podczas mojego ulubionego meczu B. contra B. tak właśnie było: św. Andrzej na Kwirynale wyzywa na zadeptane ulice św. Karola u Czterech Fontann! Waga piórkowa, gdyż oba kościoły są niewielkiej postury, tak że Karola mianują nawet Karolkiem (San Carlino). Potężne jest uderzenie boskiej precyzji Berniniego, który bije w przeciwnika tak z górnych, jak z dolnych partii (pamiętacie ów cudny schodocokolik?) jednakże Borromini wywija się po pięknej elipsie i siłą nieregularnych uskoków idzie do narożnika, gdzie zostaje już do końca meczu – do dziś. Niby powinniśmy zakrzyknąć: „The Winner is Gianlorenzo Bernini!”. Ale to nieprawda, wielki mecz trwa dalej przed naszymi szeroko otwartymi z zachwytu oczami.