Jednakże co najmniej równą wagę historyczną ma wojna gotyku z barokiem, której jednym z prowincjonalnych, choć ważnych pól bitewnych było zacne miasto Kraków. Cieszy to każdy złośliwy (czyli zdrowy) rozum, gdyż zabytki barokowe są tam zdecydowanie wyższej klasy niż gotyckie. Twierdzenie, że w wiekach średnich istniała jakaś krakowska szkoła architektoniczna, która zasadzała się na tzw. systemie filarowo-szkarpowym, to typowa bajda historyczno-patriotyczna. Krakowska to może być kaszka albo kiełbaska, twierdzi się też, że szkoła historyczna, ale jej główni przedstawiciele byli zdania, że krakowska nie jest. Jak nie, to nie, w średniowieczu nie było też żadnej krakowskiej szkoły architektonicznej. Co prawda podpierało się tam po kościołach filary szkarpami, ale po to, aby się całość efektownie nie wykopyrtnęła. Nie ma co się obrażać, bo po gotyckiej Europie kościoły padały jak muchy. Przykładowo: olbrzymia katedra w Amiens wywaliła się dwa razy. Oczywiście najdotkliwsze szkody przyszły dużo później, bo za rewolucji francuskiej zwanej wielką, pewnie i z tej przyczyny, że wielkie popełniła zbrodnie – również na zabytkach. Mam w oczach taki obrazek: dzielni sankiuloci przywiązali do latarni jakiej niewielkiej kaplicy gotyckiej gruby sznurek i ciągną a ciągną – w stylu babka za rzepkę.