W każdym razie Ravaillac dostał był karę główną, bo po zabójstwie króla raczej trudno my byłoby się ubiegać o karę niegłówną   – takie rozróżnienie funkcjonowało bowiem w barokowej Francji. Co zrozumiałe, wojsko miało swój specyficzny zestaw tortur, który pięknie ozdabia obyczaj znany Polakom z opowieści o stosunkach panujących w armii carskiej. Otóż skazany musiał przebiec się przez dwuszereg kolegów z oddziału, z których każdy musiał wyciorem od karabinu przyłożyć nieszczęsnemu przynajmniej raz. Nie przynajmniej – po prostu raz. Znamy ten proceder choćby z opowiadania Stanisława Rembeka pt. „Igła”, sfilmowanego przez Machulskiego, jako „Szwadron”. Jak dowiedziałem się z pracy „Codzienność dawnej Francji”  (red. Michel Figeac), a konkretnie z tekstu p. Reynalda Abada, w barokowej armii francuskiej utarł się podobny obyczaj, tylko miast wyciorem lano płazem szabli. Skutki były zapewne podobne, albo jeszcze gorsze, a przeżywalność niewielka. Mam niebłahą nadzieję, że tego Francuzi od nas nie zapożyczyli.