Portret księcia z dynastii julijsko- klaudyjskiej (prawdopodobnie Nerona)
karta katalogowa kolekcji
Rzeźba
Rzym
ok. 50 n.e.
Marmur biały, drobnoziarnisty
36 x 20 x 17,5 cm
Wil.3482
Skala niezwykłości tego rzeźbionego wizerunku księcia z dynastii julijsko-klaudyjskiej, z dużym prawdopodobieństwem identyfikowanego z Neronem, ujawnia się w pełni wobec ogłoszonego przez senat po jego śmierci damnatio memoriae – wyroku skazującego władcę na wieczną niepamięć, które pociągnęło za sobą niszczenie jego portretów. Stosunkowo nieliczne zachowane do naszych czasów podobizny cesarza są tym niemniej najdoskonalszym świadectwem wystudiowanej autoprezentacji władcy, a przysłowiowy weryzm charakteryzujący – jak się powszechnie uważa – wizerunki Nerona, okazuje się być raczej rodzajem przyjętej konwencji.
Fakt adopcji Nerona przez Klaudiusza w 50 r. dał asumpt do stworzenia chłopięcego typu portretowego cesarza (pierwszego spośród pięciu wyróżnionych). Popiersie odzwierciedla wszystkie istotne dlań cechy, znane z monet emitowanych w latach 51-54 – wydatne kości policzkowe, mocno zarysowaną szczękę, okrągłą głowę o rozwichrzonych, opadających na czoło włosach, które porastają również kark. Lekkie ściągnięcie brwi przydaje twarzy wyrazu skupienia i powagi, kontrastującego z delikatnymi, młodzieńczymi rysami, znamionując charakter chłopca, którego przeznaczeniem jest władza.
Dominika Walawender-Musz
Polecane
Głowa Ulissesa
Prezentowana rzeźba jest typowym wizerunkiem Ulissesa, odpowiadającym ikonografii innych zachowanych przykładów. Nie ulega wątpliwości, że pierwowzorem dlań była głowa Ulissesa z grupy Polifema z Museo Nazionale Archeologico di Sperlonga.
Mojżesz
Mimo iż w wykazie wydatków paryskich z 1808 r., Potocki odnotował: Moyżesz model statui Michel Angela z ziemi przez tegoż zrobiony, atrybucja i status posągu są nadal przedmiotem sporu. Jedni uważają go za bozetto, inni za replikę wykonaną w warsztacie Michała Anioła, zapewne przez Antoniego Mini, z ostatecznym szlifem mistrza.
