Warto też wiedzieć, kto był po drugiej stronie. Otóż Rosjanami dowodził młody jeszcze pułkownik Suworow, uznany później za największego wodza w dziejach dawnej Rosji. Aleksander Suworow wojował na wielu frontach: tureckim, włoskim (dostał nawet groteskowy tytuł księcia Italii) no i – rzecz jasna – polskim, gdzie pobił Kościuszkę i wyrżnął Pragę. Napisał potem do carycy krótki list „Urra! Warszawa nasza”, na co ta odpisała „Urra! Feldmarszałek Suworow”. Podczas praskiej rzezi był Suworow marszałkiem, więc słowa Katarzyny oznaczały awans. Suworow, mimo starannego wykształcenia, miewał zachowania wulgarne. Gdy odwiedził go nowy kochanek Katarzyny, Płaton Zubow – prawda, że późno i nonszalancko – stary marszałek przyjął go... w gaciach. Ale, jak powiada mickiewiczowski kapitan Ryków: „U nas w pułku gadano, jak szli na Francuza / Że Bonapart czarował, no tak i Suwarów / Czarował...”. I to jest prawda, nim wszakże rosyjski super-wódz rozpoczął swe czary, z jakiejś lanckorońskiej furtki wypadła grupa obleganych pod przewodem trzech panów „D” (to było chyba nocą) i z wielkim krzykiem uderzyła na Moskali. Ci zmieszali się i już-już miała wybuchnąć panika, ale w ostateczności oficerom udało się powstrzymać zaskoczonych jegrów. Według Rykowa Suworow wyciągnął z tego odpowiednie wnioski: „Pomnij Ryków kamrat, żebyś nigdy na Lachów nie chodził bez armat”.