W kierunku północno-wschodnim od wilanowskiego pałacu, po drugiej stronie wiślanego starorzecza, w widłach kanału Sobieskiego i rzeki Wilanówki, roztacza się zwarty kompleks leśny zwany Morysinem. Teren ten miał bardzo burzliwą historię. Już sama lokalizacja, w dolinie dużej, nizinnej rzeki, powodowała, iż w czasie wiosennych wylewów silne masy wód przemieszczały się po tym obszarze. W rynnach żłobionych przez wezbrania pozostawała woda, a żyzne namuły powodowały, że na zalewanym obszarze rozwijały się bardzo cenne zbiorowiska leśne zwane łęgami. Niewiele już takich siedlisk pozostało nad Wisłą. Skurczona przez wały przeciwpowodziowe przestrzeń zalewowa nie zajmuje już tak rozległych obszarów, jak wtedy, gdy rzeka cieszyła się nieskrępowaną wolnością. Poza wałami zaś różnorodne procesy związane z odcięciem zalewów, a także przekształcenia krajobrazu wywołane działalnością rolniczą i urbanizacyjną powodują, że dawne krajobrazy, które dla mieszkańców Wilanowa z czasów króla Jana III były tak oczywiste i naturalne – dla nas są zupełnie niezwykłe. Morysin jest właśnie takim wyjątkowym miejscem, gdzie mimo różnorodnych niekorzystnych czynników zewnętrznych, zachowało się bardzo cenne przyrodniczo siedlisko. O wielkiej wartości tego miejsca stanowią przede wszystkim ogromne ilości martwego drewna w różnym stanie rozkładu. Martwe drzewa stoją, leżą, niektóre są już tak stare, że prawie ich nie widać spod warstwy mchów. Takie miejsca to fantastyczne siedliska dla grzybów, a także owadów – drewnojadów, które z kolei są pokarmem dla ptaków. Nad gęstwiną podszytu i zwalonymi pniami dawnych leśnych gigantów, górują ogromne jesiony wyniosłe, topole białe i czarne. Dodatkowy walor krajobrazowy terenu stanowią Kanał Sobieskiego a także rozlewiska przy rzece Wilanówce okalającej rezerwat od strony wschodniej.