Prowadzenie domu jest sztuką. Kiedy domem jest pałac królewski, a zgromadzone w nim sprzęty i przedmioty stanowią niezwykłą kolekcję sztuki, codzienne gospodarowanie wiąże się z wielką odpowiedzialnością.

• Regularne odkurzanie jest ważne, ponieważ długo nie usuwany kurz łączy się z innymi zabrudzeniami np. zanieczyszczeniami powietrza, tworząc na powierzchni przedmiotów trudno usuwalne nawarstwienia. Wtedy nie wystarczy już zwykłe odkurzanie - obiekt musi powędrować do pracowni konserwatorskiej. 
  
• Kurz to siedlisko mikroorganizmów, które mogą być niebezpieczne dla obiektów – żywią się substancjami organicznymi wchodzącymi w skład materiałów, z których zbudowany się zabytek. Produkty przemiany materii drobnoustrojów mogą wpływać niszcząco na materiał zabytkowy, powodując odbarwienia, przebarwienia, degradację strukturalną itd. Delikatne tkaniny odkurzamy przez specjalną siateczkę. 
  
• Odkurzać trzeba umiejętnie, odpowiednio dobierać narzędzia i sposoby, a ściereczki i pędzelki każdorazowo dezynfekować. Zabieg ten niesie ze sobą ryzyko rozmaitych przypadkowych uszkodzeń mechanicznych, dlatego czynności te wykonujemy z dużą ostrożnością i niezbyt często. 
  Trudno dostępne elementy, takie jak gzymsy czy sztukaterie, odkurzane są w czasie zimowej przerwy, kiedy pałac jest zamknięty dla zwiedzających.
  
• Zabytki zmieniają miejsce – są wypożyczane na wystawy czasowe poza muzeum, biorą udział w sesjach fotograficznych, przenoszone są z powodu zmian ekspozycji czy też prac konserwatorskich. Aby zapewnić im bezpieczeństwo, dotykamy je i przenosimy zawsze w odpowiednich rękawiczkach. 
  Rodzaj rękawiczek dobierany jest w zależności od charakteru obiektu i planowanej czynności. Do delikatnych obiektów stosujemy cienkie bawełniane rękawiczki, natomiast do przenoszenia ciężkich obiektów używamy rękawiczek pokrytych materiałem antypoślizgowym. 
  
• Obiekty zabytkowe przewozimy w specjalnych skrzyniach chroniących przed wpływem nagłych zmian wilgotności i temperatury oraz przed uderzeniami. Wielkość skrzyni musi być starannie dopasowana do wymiarów transportowanego przedmiotu. Dla zapewnienia bezpieczeństwa należy obraz unieruchomić wewnątrz skrzyni. 
  
• Przemieszczanie ciężkich obiektów wymaga specjalnego podnośnika i wyszkolonej ekipy. 
  W niektórych naszych wnętrzach panuje półmrok. Wynika on z potrzeby chronienia obiektów przed szkodliwym wpływem światła, a w szczególności przed promieniowaniem UV, dlatego eliminujemy je z wnętrz, zakładając odpowiednie filtry na szyby oraz zasłaniając okna specjalnymi roletami. 
  Rolety ograniczają ilość światła wpadającego do wnętrza, pozostawiając jednocześnie możliwość podziwiania parku otaczającego pałac.
  
• Szczególną troską otaczamy bardzo wrażliwe na światło welurowe tkaniny ścienne. Monitorujemy natężenie światła padającego na obiekty i starannie dobieramy sztuczne oświetlenie, tak by nie emitowało szkodliwego promieniowania ultrafioletowego i nie generowało ciepła. 
  
• Muzealia, które nie są eksponowane, przechowywane są w uporządkowanym magazynie zbiorów. 
  Przeszklony pawilon pełniący funkcję magazynu umożliwia zwiedzającym podziwianie nieudostępnianej dotychczas w takim zakresie kolekcji rzeźby. 
  
• W trakcie prac porządkowych i gdy pałac zamknięty jest dla publiczności najwrażliwsze obiekty są osłaniane. Na zdjęciu osłonięte włókniną fotele w Przedpokoju Marszałkowej Lubomirskiej w czasie zimowej przerwy. 

Zanim konserwatorzy naprawią i odnowią zabytek, czyli dokonają jego rekonstrukcji lub renowacji, muszą dokładnie ocenić jego stan i wykonać odpowiednie badania. Zbiera się komisja konserwatorska i ustala się kolejność działań. Czasami konserwacja jest bardzo skomplikowana i czasochłonna, a w jej trakcie pojawiają się nowe, trudne do przewidzenia problemy, na przykład brak precyzyjnej dokumentacji. Jednak efekt końcowy pracy konserwatorów cieszy zarówno wszystkich pracowników,  jak i  gości muzeum. 
Popatrzcie, jak wspaniale wyglądają: rzymski kabinet Jana III, japoński stół nanban, portret konny Stanisława Kostki Potockiego, czy Plafon Wiosna z Sypialni Królowej. A to tylko kilka z bardzo wielu przykładów rezultatów pracy wilanowskich konserwatorów. 

Kopie wypalono z masy glinianej sprowadzonej z terenu Niemiec (po badaniach składu masy ceramicznej), w kaflarni, która dysponował dostatecznie dużym piecem, który pozwolił na wypalenie kopii w całości. 

Film opowiada historię konserwacji bezcennego mebla.