No, ale to tylko tytułem wtrętu. W istocie chodzi tu o sejm złożony w Wilnie jesienią 1636 roku, który należał chyba do najosobliwszych zjawisk w dziejach polskiego parlamentaryzmu. Między Koroniarzami a Litwinami doszło wtedy do ostrego sporu na okoliczność napiętych stosunków Rzeczypospolitej ze Wschodem. Dodajmy, że część posłów była najwyraźniej pod wpływem alkoholu: miodu, wina czy też piwska. Senatorowie litewscy obrazili się bowiem, ze odpowiednie wątki polityki wschodniej referował koroniarz Gembicki wchodząc, zdaniem Litwinów, w ich kompetencje. Pod adresem Gembickiego posypały się złośliwości, czasem dość wredne. Polacy nie byli dłużni, bo też wyraźnie byli pod muchą, a właściwie pod wieloma muchami. Groziło to omal tumultem, co wprawiło we wściekłość króla Władysława IV, który nie chcąc obradować z pijakami wsiadł w lektykę i odjechał. Właściwie to próbował odjechać, bo lektyki czepiali się z obu stron Radziwiłły. Krzysztof Radziwiłł, wojewoda wileński, czepiając się królewskiego środka transportu wewnętrznego kontynuował nawet swą przemowę, którą zaczął był na posiedzeniu rady. Sekundował mu w tym jego syn Janusz (słynny później zdrajca) który ryczał, że przyjdzie czas, kiedy Polakom będzie się pokazywać nie drzwi, lecz okna. Ot, taki mały projekt radziwiłłowskiej defenestracji. Wściekły król uciekł do kościoła, gdzie czekał biskup wileński Abraham Woyna – też całkiem na bani. Eminencja chwiał się jak pascalowska trzcina na wietrze, choć zapewne mniej był od niej rozumny, mamrotał coś od rzeczy i raptem, miast poprowadzenia modłów w intencji szczęśliwego powrotu monarchy do Warszawy, zaintonował, zupełnie od rzeczy, Te Deum laudamus.