Z rana Karpiński (bo o nim przecież mowa) zniknął, a ja pomaszerowałem do Palazzo Schifanoia, najsłynniejszej, choć nie najobszerniejszej (bo ten prymat przypada Palazzo Estense, budowli jak z czołówki filmów Disneya) rezydencji rodu. Palazzo Schifanoia, dosłownie Pałac Ucieczki od Nudy z zewnątrz nie prezentował się nadto efektownie, niezadowolony był z niego również Borso, markiz Ferrary i książę Modeny i Reggio. Wiedziałem jednak, że w środku znajdują się malarskie cuda, stworzone u kresu lat 60. XV wieku dla tegoż księcia. Pałac wyglądał na zamknięty na cztery spusty, ale zakołatałem w żelazne drzwi, które otworzyły się po chwili i pojawiła się w nich mała dziewczynka o buzi umazanej dżemem, bo akurat spożywała z nim bułkę. Popatrzyła na mnie wielkimi oczami, wzięła za rękę i zaprowadziła na piętro, gdzie osłupiałem. Na freskach Cosima Tury, Francesca del Cossy i Ercole de’Robertiego (skądinąd, straszny był z niego pijak) świat kolorowych alegorii szedł jak wino do głowy, kompletnie oszołamiał, a tajemnicze astrologiczne treści jeszcze to wspomagały. Z piętnastowiecznych zespołów fresków te chyba zrobiły na mnie największe wrażenie, a przecież jest we Florencji Masaccio, w Mantui Andrea Mantegna, a w Arezzo Piero della Francesca. Może dlatego, że aż takiego piękna się w pałacu bez nudy nie spodziewałem.