W polskiej literaturze konflikt ten objawił się w genialnej powieści Teodora Parnickiego „Srebrne orły”, której akcja rozgrywa się w czasach Ottona III. W pięknie latynizowane zdania swej opowieści autor wplata historiozoficzną deliberację, w której konflikt między Północą a Południem, między światem germańskim a światem rzymskim zostaje ujęty w metaforę konfrontacji między piwem a winem. Ujawnia tu się zdecydowana przewaga piwa, gdyż, jak wiadomo, lepiej chłodzi w gorące lato, a w zimie można je podgrzać, czego nota bene nie cierpię. No i można go więcej wypić. Jednakże u Ottona zwycięża wino, gdyż cesarz pozuje na Rzymianina, a ci przecież pijali wino… Wielki cesarz Julian Apostata pił piwo tylko raz w życiu i zupełnie mu ono nie smakowało. Z bólem muszę donieść, że wypowiedzi admiratorów wina o piwie często przyjmują i przyjmowały formy dość ordynarne. Przykład: pewien hiszpański wiarus spod Rocroi miał (według źródeł) skonstatować, że piwo smakuje tak, jak „uryna chorego ceklarza”. Ciekawe skąd znał smak uryny? Dodajmy, że bitwę pod Rocroi Hiszpanie przegrali z wojskami Wielkiego Kondeusza na głowę.