Rozdział piąty tego dzieła poświęcony jest Potterowi i zaczyna się od słów – „Obok Lekcji anatomii i Staży nocnej, Byk Paulusa Pottera jest najsłynniejszym obrazem Holandii, Muzeum w Hadze w niemałej mierze dzięki niemu przyciąga tylu turystów.” Może; nie wiem, nie byłem wtedy w Hadze, zresztą nigdy nie byłem – o zgrozo – w Holandii. Wszelako osąd Fromentina może rozmijać się z prawdą, gdyż słynny Roger de Piles w „Abregé de la vie des peintres” opowiada następującą historię. W swoim czasie, Amelia von Solms wdowa po Wilhelmie Orańskim zapragnęła ozdobić kominek jednej z komnat swej rezydencji jakimś pejzażem, który zamówiła u Pottera, bo przecież ten, jako prawy Holender i takie potrafił sprawnie malować. Malarz wykonał swe zadanie prędko i biegle; pejzaż w istocie wyszedł piękny, jednakże Potter, jak to Potter nie omieszkał wprowadzić weń krowy. To jeszcze by nie tworzyło kłopotu, bo bez krowy u nich ani rusz. Jednakże krowa z tego obrazu leje, czyli robi siusiu. Obejrzawszy to, jedna z ważnych dwórek stanowczo orzekła, że księżna nie może mieć stale przed oczami czegoś tak nieprzyzwoitego i przekonała ją, aby kazała Potterowi zabrać to świństwo precz. Tak się też stało, ale osobliwą rzeczy koleją przyniosło to Potterowi sławę i nowe zamówienia, a motyw lejącej krowy zagościł w wielu holenderskich wnętrzach. I pewnie to właśnie ten obraz był najsłynniejszym dziełem malarskiego kowboja.