Malowany w zgodzie z prawdą psychologiczną i dbałością o szczegóły portret Jana III należy do dość rzadkich pod względem ikonograficznym przedstawień monarchy w skórze lamparciej. Jan III ukazany w popiersiu zwróconym lekko w lewo, z głową w ujęciu ¾ w prawo, ze wzrokiem skierowanym (co nieczęsto spotykane!) w prawo, poza kadr obrazu, na neutralnym owalnym tle; z włosami przystrzyżonymi krótko i półokrągło, z wąsami. W karacenie, spod której spływają pteryges zdobione naprzemiennie metalowymi lwimi maskami i głowami polskich orłów heraldycznych. Taka swobodna interpretacja wzoru antycznego datuje się od momentu rytowania przez Izaaka Saala miedziorytniczego portretu króla w 1679 r., co wyznacza nam terminus post quem powstania dzieła. Błękitna wstęga przecinająca diagonalnie pierś monarchy przypomina, że był on kawalerem dwóch najstarszych orderów francuskich (od 1661 r. uznawanych za połączone ze sobą) – Orderu św. Ducha i Orderu św. Michała, które zostały mu nadane przez Ludwika XIV za pośrednictwem posłów jesienią 1676 r.; odznaczenie to rzadko wyeksponowane jest dobitnie, w całej okazałości, a jego obecność jest probierzem stosunków panujących między dwoma krajami w momencie powstawania portretu. Na ramionach narzucona podbita mięsistą tkaniną lamparcia skóra, spięta drogocenną zaponą wysadzaną kamieniem szlachetnym i perłami, używana przeważnie przez wyższych dowódców, a także dowódców chorągwi jako znak ich godności.