Stanisław Mackiewicz pisał w sposób przedziwny; jego styl uwikłany w galizmy i rusycyzmy wzbudza pewnie zgrozę purystów językowych, z tych, którzy mówią „podomka” a nie „szlafrok”. Ja nie jestem purystą, więc nic dziwnego, że to właśnie jego a nie bliższego mi po stokroć Antoniego Słonimskiego (przecież Mackiewicz był monarchistą!) dawno temu wybrałem za patrona mojego (he, he) „felietonowania”. Może nie wszyscy z czytelników wiedzą, że pseudo „Cat” zaczerpnął był Mackiewicz ze słynnej bajki Rudyarda Kiplinga o kocie, który chodził własnymi drogami: „I am the cat who walks by himself and all places are alike to me”. Jest to zapewne pierwszy tekst, jaki przeczytałem po angielsku... Łza się w oku kręci i duch upada. Tym bardziej więc mi przykro, że sam Mackiewicz wybrał drogę tak krętą, bo przecież jako były premier rządu emigracyjnego wrócił do peerelowskiej Polski – dla kasy, a zwłaszcza dla nakładów. Z początku zachowywał się dzielnie, pisząc do paryskiej „Kultury” pod pseudonimem Gaston de Cerizay, jednakże go rozszyfrowano, posadzono na dzień w pudle i przerobiono – o zgrozo – na TW. Strasznie zrobiło mi się przykro, kiedy dowiedziałem się, że Mackiewicz był donosicielem.