Po pierwsze, według ks. Chmielowskiego wyraźnym znakiem obłąkania jest fakt, że obserwowany „koźlęciny przez 30 dni jeść nie chciał”. Muszę wyznać, że nieco się przestraszyłem, gdyż koźlęciny zgoła nie lubię i czasem tylko jadam ją w serach, a i to bardzo rzadko. Wskazówka następna jest równie frustrująca: obłąkaniec ma bowiem „oczy straszne, [a] członki słabe”. Oczy to mam chyba zwyczajne, lecz zaliczyłem już kilka operacji kolan i kostek – moje członki, a przynajmniej narząd ruchu, wyglądają na rzeczywiście słabe. Kolejna wskazówka diagnostyczna: „jeśli mówi językiem cudzoziemskim nie nauczonym”. O, to, to – wielokrotnie zdarzało mi się mówić językami cudzoziemskimi nie tyle nienauczonymi, ile niedouczonymi. Jest w tym chyba jakaś przesłanka obłąkania. „Na pytanie hardo odpowiadają. Spytani często, choć przymuszani, gadać nie chcą”. Znów się zgadza. I dalej: obłąkańcy czegoś się często lękają – ja, prawdę powiedziawszy, też. „Zębami zgrzytają, jak psy wściekłe zapienią się”. Tak, wiem, to podstawowy objaw: tocznie piany z ust; tego nie czynię, ale zębem zgrzytać mi się zdarza. A więc fifty-fifty. Charakterystyczne jest też, że obłąkani „idą nad jakieś przepaści, na drzewa, mury”. No, ja mam przynajmniej to za sobą.