Zbudował go w latach 70. XIX wieku architekt Henri Parent na zamówienie protestanckiego bankiera, Édouarda André. Był to mężczyzna średniego wzrostu, ciemnowłosy i patriotycznie usposobiony, co jasno wynika z portretu pędzla słynnego Franza-Xaviera Winterhaltera, który przedstawił go w pysznym kostiumie oficera Gwardii Narodowej. Poza wszystkim pan André wsławił się tym, że u boku barona Rothschilda (skądinąd – niezłe towarzystwo) negocjował z Bismarckiem wysokość kontrybucji (dziś powiedzielibyśmy – daniny) nałożonej przez zwycięzców na Francję po wojnie francusko-pruskiej. Wojna ta, jak wiadomo skończyła się tak umiarkowanym sukcesem Francuzów, że trzeba było się opłacić. Barbarzyński to pomysł, ale czegóż innego spodziewać się po Bismarcku? W roku 1872 André zakupił sobie „Gazette des Beaux Arts”, takoż został wybrany prezesem Union Centrale des Arts Décoratifs. No i się zaczęło, gdyż pan Édouard dokupił do gazety jednego Watteau, potem Bouchera, Lemoyne’a, bardzo (ach, jak bardzo) figlarnego Fragonarda i szereg innych obrazów, z których wszystkie – jak sądzę – wyobrażały przedstawicielki płci pięknej na gółkę, w czym człek rozumny nie powinien widzieć nic złego. Wszelako rychło przyszedł prawdziwy przełom i przyszedł wraz z mariażem: André ożenił się panną Nélie Jacquemart, malarką. Nie wykluczam, że to ona namówiła męża do kolekcjonowania mistrzów Quattrocenta. A więc Mantegna, Giovanni Bellini, Botticelli, Carpaccio, Perugino, Uccello (jeden ze Św. Jerzych przebijających smoka!), Cima da Congliano, Crivelli, obaj panowie Vivarini… Niesłychane.