Wszem wobec wiadomo, że od niepamiętnych czasów historia sztuki stoi na stanowisku, iż wszystkie style są równowartościowe. Właściwie nie tyle stoi, co leży, gdyż osobiście uważam, choćby za starszym kolegą Bernardem Berensonem, że to nonsens. Nieco mi przykro, lecz wyznać muszę, że kremlowskie cerkwie nigdy nie budziły w mnie żadnego entuzjazmu, przywodząc na myśl działalność niedokształconego cukiernika, w której to sztuce kultura rosyjska nigdy nie celowała. Mam też do nich niechęć ze względów czysto patriotycznych, gdyż w 2. poł. XIX w. ruskie cerkiewki i ozdóbki z wielką żarłocznością rzuciły się na Warszawę. Był to projekt czysto polityczny, wyspekulowany w gabinetach moskiewskich mądrali, dlatego też głupi i z góry skazany na niepowodzenie. Szczytem wszystkiego była ogromna cerkiew ustawiona na placu Saskim, które to monstrum warszawiacy ochrzcili mianem kawiarni tureckiej, co niezbyt trafne, bo nigdy na było tureckiej kawiarni tak wielkiej i tak brzydkiej. Wyobraźmy sobie Warszawę którejś z powieści Żeromskiego, której bohaterowie przechadzają się pośród lasu kokoszników, bań, baniek i innych tam fidrygałek. Zgroza.