Batory spał krótko, jadał mało, pił dużo. Specjalnie nie celował w higienie osobistej – zdarzało się mu publicznie zdejmować buty i prezentować światu niezbyt czystą „ciżmę spodnią”, to jest protoskarpetę. Z usposobienia dość okrutny, co można uznać za cechę rodzinną bądź narodową. Ta jego cecha wyszła na jaw w ohydnej sprawie Samuela Zborowskiego, skądinąd odziedziczonej po poprzednim panowaniu. Całkiem nieźle wykształcony, celował w dowcipnych powiedzonkach typu „ucz się chłopcze łaciny, a ja cię uczynię szlachcicem”(disce puer latine etc., etc.). Polskiego jednak nie znał, a Polaków w zasadzie nie lubił i twierdził, że nic nie da się z tym narodem zrobić. Nic jak nic, ale tego, o czym marzył, w istocie zrobić się nie dało – mianowicie zdobyć Stambułu. Notabene nie ostatni to nasz monarcha, który żywił się taką nadzieją, bo podobne rojenia miewał też inny utalentowany oficer na tronie – Władysław IV. A Batory narzekał: „w Polsce ciężko królować, bo naród nasz jest chciwy, niestały […] Wszedłem sam do najnieszczęśliwszego czyśćca, by nie o sławę szło, puściłbym to królestwo…”.