Prawdopodobnie wiemy (tak samo jest z gotykiem), gdzie zaczyna się epoka baroku, nietrudno też określić, kiedy się kończy, bo kończy się na rewolucji francuskiej. Dziwny to okres – po równi straszny i twórczy. Nawet bardzo twórczy, bo przecież trudno sobie wyobrazić dzisiejszy świat bez rozmaitych urządzeń (we wszelkim tego słowa znaczeniu), dobrych i złych, które dziedziczymy po rewolucji. Właściwie odnosi się wrażenie, jakby skończyć się chciał cały świat europejski we wszystkich jego możliwych sensach. Tzn. – dla niektórych. Ci niektórzy chcieli np. podzielić godzinę na sto minut, a dzień na sto godzin. No, byłby wreszcie solidny porządek dziesiętny, ale nie wyszło. Wyszedł za to kalendarz rewolucyjny, któremu udało się przetrwać jakieś 12 lat, czyli – jak na czas rewolucji – całkiem, całkiem. W końcu trudno, żeby rewolucja tolerowała kalendarz gregoriański, czyli – jak by nie było – watykańsko-klerykalny. Nowemu patronowali uczeni naprawdę wielkiej miary, matematyk Gaspard Monge i astronom Joseph Louis Lagrange, którzy, obok deputowanych Konwentu, weszli w skład uczonego komitetu (ach, te rewolucyjne komitety!), który przedstawił odpowiedni raport Konwencji, a ta przyjęła go wśród burzy oklasków. Rozpoczynała się nowa era. Konkretnie rozpoczęła się 22 września 1792 roku, czyli w dniu proklamowania Republiki. Nowy rok startował w jesienną równonoc…