Ale zostawmy już tego Ludwika XIII, bo jak jesteśmy w Wersalu, to dużo stosownej plotkować o życiu miłosnym jego syna. Każdy szanujący się barokista potrafi wyrwany ze snu w środku nocy potrafi bezbłędnie wymienić wszystkie podstawowe kochanki Króla Słońce, począwszy od pięknej, choć lekko utykającej Louise de La Vallière („kulawy stoliczku, o La Vallière” – tak pisał o niej Guillaume Apollinaire), via Françoise-Athénaïs de Rochechouart, Markizę de Montespan a skończywszy na Françoise d’Aubigné, Markizie de Maintenon, z którą się na koniec ożenił. Ale przecież nie każdy kojarzy, ze owa Franciszka była wnuczką wojowniczego poety Agrippy d'Aubigné, a jej pierwszy mąż, mieszczuch Paul Scarron był nie mniej znakomitym prozaikiem: we wczesnej młodości zaczytywałem się jego „Opowieścią ucieszną”. Nieszczęsny ten człowiek był kaleką na wózku i pensjonariuszem Anny Austriaczki – z dumą mianował się więc „kaleką królowej”. W roku 1652 pojął za żonę Franciszkę d’Aubigné, co daje to pojęcie o poziomie majątkowym późniejszej małżonki Ludwika XIV. Choć pewnych rzeczy Scarron robić z Franciszką nie mógł, pewne jednak mógł np. uprawiać życie towarzyskie. Zdobyli sobie nawet tak znaczną popularność, że, pod figurą, znaleźli się na kartach „Klelii”, arcydzieła słynnej pani de Scudéry.