Kilkadziesiąt lat temu Zygmunt Abrahamowicz, poważny polski historyk postawił śmiałą tezę, że Kara Mustafa w ogóle nie chciał zdobywać Wiednia. Według bowiem starej, zapisanej muzułmańskiej tradycji zdobyte miasto należało łupić przez trzy dni, co oznacza, że zdobycze dostałyby się w ręce „prywatnych” zdobywców. Tymczasem, gdyby Wiedeń się poddał, wielki wezyr przejąłby hurtem wszystkie łupy, z czego radowałby się osłabły już bardzo budżet państwa. Świadczyłoby to nader dodatnio o inteligencji Mustafy, niestety (dla nas – na szczęście) nadeszła bitwa, która zniszczyła do szczętu jego nadzieje – wezyr nie okazał się biegłym wodzem. Zresztą – z czym do gościa! Po drugiej stronie na czele wieloplemiennej armii stał przecież sam Jan Sobieski, arcymistrz sztuki wojennej, Niestety było to już ostatnie (jeśli nie liczyć Parkanów II) wielkie zwycięstwo Polaków, którzy, jeszcze za króla Jana, zaczęli noga za nogą wstępować w czeluść rozbiorów. Na następną wielką wiktorię trzeba było czekać aż do Piłsudskiego.