Dusza moja – anima vagula, jako pisał cesarz Hadrian – wciąż błądzi pośród arcydzieł, które wyszły spod dłuta, pędzla czy pióra barokowych arcymistrzów, ale prędzej czy później wraca tam, skąd przyszła – do sztuki Gianlorenza Berniniego. Między Michałem Aniołem a Rodinem świat nie widział podobnego mu rzeźbiarza. Żeby tylko rzeźbiarza, bo także architekta (moje ulubione jego dzieło to rzymski Sant Andrea) i malarza, choć jego obrazów nie widziałem zbyt wiele. Był to też człowiek bywały, który dobrze dawał sobie radę z wielkimi (a nawet bardzo wielkimi) tego świata, choć był zdrowo stuknięty, jakkolwiek nie w tym stopniu, co jego wielki rywal, Francesco Borromini. Skądinąd – wielce dziś modny. Jest chyba jakiś postromantyczny apetyt na wariatów. Czasem wydaje mi się, że w tzw. oglądzie społecznym wszyscy wiarygodni artyści to wariaci. Maluczko, a po galeriach będą wisieć obrazy z przyklejonym wypisem z domu wariatów. No, po prawdzie było kilku całkiem patentowanych. Na przykład niejaki Richard Dadd, XIX-wieczny Anglik, któremu w Egipcie słońce padło na głowę tak skutecznie, że uznał się za sługę Ozyrysa i po powrocie do kraju zaczął tępić jego wrogów, począwszy od własnego ojca, którego zarżnął fryzjerską brzytwą. O sztuce fryzjerskiej, choć w mniej drastycznym wydaniu, będzie jeszcze w tym tekście.
Drugim protagonistą tej opowieści jest król Francji Ludwik XIV, władca tyleż zły, co dobry artysta był z kawalera Berniniego, czyli zły bardzo. Prawda jednak, że tęgi był z niego mecenas kultury, choć nie mniejszy żarłok.