W ostatnich felietonach jakoś nie mogę odczepić się od trzech, a właściwie czterech muszkieterów, najbardziej popularnych bohaterów barokowego świata. Właściwie wypadałoby ich przedstawić. A więc: Atos, czyli hrabia de la Fère, szlachetny i mądry arystokrata, niestety straszny pijak, z której to przywary otrząsa się dopiero w ostatnim tomie trylogii muszkieterskiej, w „Wicehrabim de Bragelonne”. Naturalny ojciec Raula de Bragelonne, którego matką jest – uwaga – przesławna diuszesa de Chevreuse, największa intrygantka epoki. Dalej: Portos, czyli baron du Vallon (potem też de Bracieux i de Pierrefonds), Herkules francuski, mąż obdarzony nadnaturalną siłą. Postać ta u Dumasa mocno ewoluuje: z początku nadęty buc i arywista, u kresu opowieści zmienia się w dobrotliwego (choć dość próżnego) półdebila, który daje się Aramisowi paskudnie wkręcić w antykrólewski spisek z człowiekiem w żelaznej masce i ginie w podziemiach Belle-Isle. Na skutek nader korzystnego małżeństwa właściciel zamku w Pierrefonds, najefektowniejszej bodaj manifestacji poglądów renowacyjnych Eugène’a Vollet-le-Duca. Jeszcze dalej: Aramis, czyli kawaler d’Herblay, ładniutki blondynek, który zabija bez żadnego wstrętu, a może nawet z przyjemnością. Wielki talent do szpady i nie mniejszy do kropidła, którym włada tak mistrzowsko, że kończy (zresztą jako ostatni z przyjaciół) jako generał jezuitów i książę d’Alameda. Wiecznie ganiający za spódniczkami nałogowy intrygant, którego ambicje – kartka za kartką – rosną do niesamowitych zgoła rozmiarów. I wreszcie, last but not least (że tak powiem niebanalnie): pan d’Artagnan, Gaskończyk, królewska szpada, porucznik i kapitan muszkieterów, a w chwili śmierci pod murami Maastricht – marszałek Francji. Wieloletni mieszkaniec gospody Pod Złotym Tłuczkiem przy ul. Tiquetonne i hrabia królestwa. Gaskończyk, tzn. zawołany żołnierz, ale też cwaniak i po trosze skąpiradło. Zawsze jednak wybiera drogę honoru, nawet gdy przyjdzie mu napyskować samemu Ludwikowi XIV. Ale interesy też lubi – najlepszym z nich jest porwanie dla kasy wszechwładnego podówczas za kanałem La Manche gen. Moncka, czego ubocznym skutkiem jest restauracja monarchii w Londynie. Nie on wszakże odpowiada za próbę zmiany na tronie francuskim. Nie on – lecz Aramis. To najsłynniejsza bodaj legenda barokowa – to afera człowieka w żelaznej masce.