Znamy się z tym gościem, gdyż napisaliśmy o nim to i owo, nie za dużo, nie za mało, po prostu w sam raz. Gdy pisałem swe nieśmiertelne o nim dzieła, od razu wpadł mi w oko specyficzny rodzaj patriotyzmu mistrza z Floriańskiej. Objawił on się wiele razy, m.in. tym, że nie podszedł był do powstania (co roztropne) i wychował dzieci w odpowiednim duchu. Gdy bowiem bawiąc w Krakowie, cesarz Franciszek Józef odwiedził był pracownię malarza (co pewnie nie zdarzyło się Habsburgom od czasów Karola V i jego wizyty u Tycjana), mistrz z Floriańskiej lewitował na pięć sążni (świadectwo Mariana Gorzkowskiego, autentycznego idioty) a dzieci mistrza z tejże ulicy rzucały kwiaty pod cesarskie stopy. Właściwe nic w tym złego, bo już dawno Franciszek Józef przeszedł był transformację – od gówniarzowatego tyrana po dobrotliwego staruszka. Oczywiście nie przeszkodziło mu to później wywołać wojnę światową, lecz w obliczu ówczesnych problemów galicyjskich to prawdziwa drobnostka. Oczywiście nie mam nic przeciwko Galicjanom, jakkolwiek trzeba przyznać, że trudno tam znaleźć kibiców warszawskiej Legii.