Byłoby świństwem graniczącym z barbarzyństwem, aby ten barokizujący felieton wywikłał się z obowiązku oddania czci najwspanialszej powieści opisującej barokowe czasy – „Trzem muszkieterom” Alexandra Dumasa. Szczególnie że nie tak dawno prochy tego geniusza spoczęły tam, gdzie dawno spoczywać powinny – w paryskim Panteonie. W Paryżu jego pomnik stoi już od dawna, a na jego cokole siedzi – z dłonią na rękojeści swej nigdy nie zwalczonej szpady – nasz ulubiony bohater, d’Artagnan. O ile wiem, to jedno z dwu rzeźbiarskich wyobrażeń kapitana muszkieterów: jego pomnik en pleine figure (też z ręką na szpadzie, jak widać d’Artagnan jest niewyobrażalny z ręką gdzie indziej) stoi w holenderskim Maastricht. Anno Domini 1673, podczas oblężenia tego zacnego miasta, kula zabiła Gaskończyka w chwili, gdy wyciągał rękę (no właśnie, tylko wyciągał) po laskę, no laskę powiadam, marszałkowską, którą właśnie dostał był od króla. Wcześniej dostał od Ludwika XIII komendę nad muszkieterami, tytuł hrabiowski oraz został kawalerem orderów królewskich, na własne zresztą żądanie. A w ogóle pamiętacie główny wątek „Trzech muszkieterów”? Pewnie tak, przecież nawet Ruscy zekranizowali tę powieść, prawda, że w dziwacznej formie musicalu, ale jednak. Lecz gdyby ktoś zapomniał, to przypomnę jak najchętniej.