Nic na to nie poradzę, ale uwielbiam muzea, to dla mnie zawsze najciekawsza część miasta, bo też stosunkowo rzadko umiejscowione są na wsi. Nie znaczy, że tam ich w ogóle nie ma, ale zakładam się, że w Paryżu jest ich więcej niż we wsi Gruszczyn, którą (ze zmiennym szczęściem) zamieszkiwali moi zacni przodkowie. Uwielbiam nawet te duże, ba, nawet Luwr, który u wielu ludzi cieszy się jakoś zrozumiałym obrzydzeniem. Naprawdę nie dziwota, bo przecież są to morgi a morgi. Ukułem nawet francuski czasownik du premier groupe – „louvrer”. Odmienia się tak: je louvre, tu louvres, il/elle louvre, nous louvrons, vous louvrez, ils louvrent. A oznacza on – pi razy oko – tyle co włóczyć się po bezkresnych przestrzeniach bez większego ładu i składu. Przypomina to nieco wycieczkę po Antarktydzie, tylko w nieco przychylniejszych warunkach klimatycznych. Można też biegać po Luwrze na czas, na rekord – o czym dowiedziałem się z pewnego francuskiego filmu, całkiem dobrego, ale tak nieprzyzwoitego, że strach nawet wymieniać tytuł. Ale kocham też i muzea małe, choćby Musée de Cluny, relikwiarz przepięknego cyklu tapiserii z jednorożcem, czy Musée National Gustave Moreau – przy całej rezerwie dla malarza. Zresztą musée d’artiste to odrębny problem, który warto poruszyć w odrębnym felietonie albo nawet w felietonach trzydziestu. Ale akurat w tym chciałbym słówko nie o muzeum artysty, tylko kapitalisty.