Wszakże najulubieńsza moja opowieść królewsko-astronomiczna pochodzi z terytorium dość odległego w przestrzeni i czasie – z hellenistycznego Egiptu. Otóż na wojnę z Syrią wyruszał sam król Ptolemeusz III. Królowa Berenika, jak to w takich razach bywa, portki królewskie starannie zeszyła i w dwóch zawiniątkach wręczyła machorkę i sól. A potem piękna ta dama złożyła w ofierze jednej z bogiń swój warkocz – na intencję szczęśliwego powrotu męża z wojny. Rzecz niby w owych czasach normalna, tyle że następnego dnia piękne wotum królowej zniknęło z ołtarza. Na dwór padł blady strach, gdyż omen wydawał się wyjątkowo wredny. Albo król przegra wojnę, albo królowa ołysieje. Diabli wiedzą, jakby się skończyło. Ale na cóż wiedza i talent? Nadworny astronom prędko nastawił swe instrumenta i nie mieszkając, znalazł warkocz Bereniki na nieboskłonie. I jest tam do dziś. A wielki poeta Kallimach, wysławiając cnoty królowej, uczcił rzecz całą pięknym wierszem. Król wrócił z wojny (co mu się rzadko zdarzało) w glorii tryumfatora. Bo czasem tak to jest, że w życiu fajnie bywa.