Giovanni Volpato (1732/33-1803), według Bernardina Luiniego, Modestia et Vanitas, wyd. Rzym, 1773, miedzioryt, akwaforta, papier czerpany, montaż królewski, 216 mm x 238 mm, 715 mm x 524 mm (karta), Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie, Gabinet Rycin (nr inw. Inw.zb.d. 14123; dawny nr kolekcji królewskiej: T. 132 nr 8), fot. BUW

Przedstawienie znane pod różnymi tytułami: „Skromność i Próżność” (łac. Modestia et Vanitas), „Święta Marta i święta Maria Magdalena”, „Nawrócenie świętej Marii Magdaleny”, „Lady Blanche i Przeorysza”[1]. Wszystkie odmiany tytułów obrazu, na którym wzorowana była rycina, odzwierciedlają kontrast w noszeniu się obydwu kobiet: modnej, alegoryzującej próżność i pogoń za zbytkami (po prawej), i skromnej, ubranej w szaty szczelnie spowijające całą postać oraz w chustę na głowie (po lewej).

W 1. poł. XIX w. uważano ową „piękną tablicę” za dzieło Leonarda da Vinci[2]. Wypowiadał się na jego temat i niesławny Thomas Griffiths Wainewright (1794–1847), malarz i pisarz angielski posługujący się pseudonimem Cornelius van Vinkbooms, i znany ze swej wybornej intuicji Stanisław Kostka Potocki, który sądził, że jeśli nawet słynny obraz nie jest „własnym płodem” samego Leonarda da Vinci, to na pewno wyszedł spod pędzla „którego z biegłych uczniów iego”, wiernie naśladujących najwybitniejsze osiągnięcia mistrzowskiego pędzla („O sztuce u dzisiejszych”; przed 1821). Mowa o obrazie znanym najszerzej pod tytułem „Modestia et Vanitas”, przypisywanym Bernardinowi Luiniemu, odnotowanym w kolekcji barona Maurice’a de Rothschilda (1881–1957) w zamku w Prégny-Chambésy w Szwajcarii[3]. Atrybucja obrazu Bernardinowi Luiniemu zaczęła przenikać do środowiska badaczy i koneserów sztuki, stając się coraz bardziej popularną. Kompozycja doczekała się licznych malarskich powtórzeń i wariantów stylistycznych (wystarczy wspomnieć „Nawrócenie Magdaleny”, obraz dawniej przypisywany Leonardowi da Vinci, obecnie Bernardinowi Luiniemu, w zbiorach San Diego Museum of Art, numer akcesji: 1936. 23).