Ważniejsze, że od Grójeckiej odchodziła niewielka uliczka Baśniowa – wiem, nazwa głupia, ale w Warszawie są głupsze, i to grubo głupsze. Ale w istocie była jakoś trafna, gdyż mieściło się na niej coś, co bez wątpienia posiadło władzę przenoszenia nas w krainę baśni, a mianowicie wypożyczalnia książek. Notabene nieopodal, na placu Narutowicza, mieściła się kolejna. Często słyszy się głosy, jak wielkim skarbem nieboszczki komuny były owe wypożyczalnie. Owszem były, ale – choć w mniejszej liczbie – są i dziś. Nowe bardzo srogie, bo potrafią za niezwracanie książek obkładać surowymi karami finansowymi Bogu ducha winnego czytelnika. I to bez względu na to, czy ktoś inny je czyta, czy nie czyta. Osobiście nie wypożyczam książek, które się powszechnie czyta, bo, jeśli są mądre (jak, powiedzmy, „Anna Karenina”) to mam je w domu, a jeśli są głupie (jak przytłaczająca większość publikacji), to ich nie czytam. No i razu pewnego, czterdzieści kilka lat temu wypożyczyłem sobie „Opowieść ucieszną” Paula Scarrona. Notabene w polskim przekładzie błąd jest już w tytule, gdyż „Le roman comique” po polsku będzie oczywiście „Opowieścią komiczną”, tym bardziej że opowiada o przygodach pewnej trupy aktorskiej z Mans, której członkowie – Los, Jaskinia, Gwiazda, Leader, no i przede wszystkim Fąfel – tłuką się po Francji i Hiszpanii nie tylko w sensie pokonywania przestrzeni, gdyż bez przerwy wdają się w mniej lub więcej brutalne bójki. W dzisiejszym teatrze istnieje inna tendencja do przenoszenia na deski teatralne prozy powieściowej. Najbliższym mi przykładem był mój śp. przyjaciel Piotr Bikont, który bardzo zręcznie zainscenizował „Gargantuę i Pantagruela” Rabelais’go. Gdyby żył, doradziłbym mu Scarrona.