Właściwie winno być „cebrzyka”, ale cóż, na siłę i to ujdzie, nadto licentia poetica trochę pomaga. Ale można, a nawet trzeba zapytać, cóż to za cebrzyk potężny, cóż to za wiadro magiczne, że było w stanie rozpalić emocję tylu Włochów i nie-Włochów. Nim wszakże rzucimy światło na tę tajemnicę, warto przypomnieć dorobek pisarski Tassoniego, naprawdę wielce oryginalny, o którym czerpię wiedzę głównie z eseju Kazimierza Chłędowskiego. Tassoni, ten sługa papiestwa i potężnego domu Colonnów był człowiekiem zdecydowanie zorientowanym na „nie”. Niejakie poruszenie w kręgach literacko-patriotycznych wywołały już „Fillippiche” czyli „Filipiki”, bezwzględny atak na Hiszpanię i hiszpańskość, czemu się trudno dziwić, zważywszy mnogie przewiny Hiszpanów wobec Włochów. „Filipiki” to tytuł bardzo stosowny, nie tylko ze względu na swą starożytną proweniencję, ale też przez nawiązanie do dynastycznego imienia królów Hiszpanii. Później Tassoni dał światu „Considerazioni sulle rime del Petrarca”, gdzie z upodobaniem opluwał Petrarkę i jego adeptów. Później wyskoczyły z głowy Tassoniego „Pensieri diversi”, przy czym znów tytuł wydaje się nad wyraz stosowny, bo te myśli faktycznie były bardzo różne: od rozważań z zakresu kosmografii, czy kosmologii (dobrze, że nie kosmonautyki) po ważne pytanie biszkoptologiczne: „dlaczego biszkopty są na gorąco twardsze niż na zimno?”. Wskazuje to na głowę o nader wzmożonej czujności poznawczej. Przy okazji wsadza jedną szpilę po drugiej arystotelikom i innym perypatetykom, chłoszcząc ich tak, jakby to byli sami Hiszpanie – podług Tassoniego – przedstawiciele kultury murzyńsko-mauretańskiej. I jak się zdaje – udało się! „Pensieri” zyskały niemałą popularność i mocno podkopały autorytet Arystotelesa wśród włoskich intelektualistów.