O tym jak wyglądali ówcześni Polacy, obficie informują zagraniczne źródła, choćby francuski opis polskiego poselstwa po Ludwikę Marię Gonzagę. Wszystko to miały być chłopy wielkie, muskularne, brzuchate, bo też każdy jadł za czterech (nota bene podobnie opisywali Anglików). Trudno tu nie rozumieć Francuza, który przecież dziabnie co najwyżej zuchelek mięska, strzępek zielonej sałaty i już kontent. Posłowie urządzili ucztę, pono dość niepoczesną, a po jej zakończeniu zamknęli drzwi na klucz, sięgnęli do szabel i policzyli sztućce, czy czasem jakiś Francuz nie ukradł jakiegoś widelca. Nic w tym dziwnego, bo przecież tam go jeszcze nie znali i ktoś z miejscowych mógł go sobie wziąć na wzór. Powiadają też, że służba posłów była wielce bezczelna i z zamiłowaniem kradła, co się dało. Ale, ale: z dam dworu najbardziej podobała się Polakom pani de Montbazon, bo miała największe piersi. No cóż, nasi wychodzili niechybnie z założenia, że lubego ciałka nigdy zbyt wiele: nie dość, że lubili jeść tłusto, to inne rzeczy też lubili tłuste. Zaczęło się to dopiero zmieniać w okolicach rokoka. No, ale ani Oleńka, ani Marysieńka jakoś tłuste nie były.