Bale księcia Radziwiłła
Bale księcia Radziwiłła - Galeria zdjęć
Książę Karol Stanisław Radziwiłł „Panie kochanku”, jeden z najbogatszych magnatów w Rzeczypospolitej, znany z upodobania do przepychu i bogactwa zasłynął również z wyprawiania balów. Radziwiłł opisywany był jako człowiek niewykształcony, niemówiący po francusku i w sposobie bycia przypominający raczej swych poddanych. Jego zamiłowanie do trunków było tak duże, że zdobył sławę wielkiego pijaka. Podwoje jego domu były zawsze otwarte dla biesiadników, a było ich tak wielu, że dwudziestu pięciu kucharzy nie było często w stanie wyżywić tych, którzy odwiedzali rezydencję księcia.
Bale, które wydawał na cześć cesarzowej rosyjskiej, słynęły z rozmachu. Na jednej z redut wydanej w dniu urodzin Katarzyny II zjawiło się blisko trzy tysiące osób. Wypito tam prawie tysiąc butelek niezwykle drogiego szampana, nie licząc innych trunków.
Wyprawiane przez księcia bale odbywały się w pałacu Radziwiłłów na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Według opisów był to jeden z najwspanialszych gmachów w stolicy. W 1789 r. z okazji imienin cesarzowej rosyjskiej pałac rozbłysł ponownie i przywitał w swoich progach tym razem cztery tysiące biesiadników, w tym samego króla, który otwierał bal. Na gości czekały złota i srebrna zastawa, niezliczona ilość butelek szampana, półmiski pełne ostryg z Hamburga, dziczyzna, ryby, szynki. Półmiski wypełnione smakołykami pojawiały się jeden po drugim. Książę Radziwiłł sam chciał dopilnować dobrej zabawy zgromadzonych gości. Przechadzał się zatem po salach, w których biesiadnicy zasiadali do stołów, i mawiał: „Panie kochanku, nie jecie, nie pijecie! Nie łaskawi!” W odpowiedzi na to zgromadzeni podnosili kielichy i pili zdrowie księcia.
Polecane artykuły
-
Rozmach i skromność polskiego wesela
Stanisław Czerniecki, autor pierwszej polskiej książki kucharskiej, pozostawił nam także opis „aktu weselnego” Konstancji Lubomirskiej (córki marszałka wielkiego Jerzego Sebastiana) i Felicjana Potockiego (syna hetmana wielkiego koronnego Stanisława). Uro
-
Włoskie i francuskie pląsy
Jakub Sobieski radził synom wyjeżdżającym zagranicę, aby „nie opuszczali się” w nauce francuskiej galardy i inszych przedniejszych tańców. Istotnie, podczas peregrynacji zagranicznych „bawienie się w tancszulu baletem” było dość powszechne. „Bywszy z Ichm
-
Tańce polskie
Cała XVII-wieczna Polska rozbrzmiewała muzyką, wiele też tańczono. Każdy sejmik i sejm był okazją do urządzania rozmaitych „obiadów z tańcami”. W takich warunkach Jan Sobieski nie mógł nie być wyśmienitym tancerzem; źródła przekazują, iż na pewnym chłopsk
