Eques Polonus sum, Latine loquor – Jestem polskim szlachcicem, mówię po łacinie
Eques Polonus sum, Latine loquor – Jestem polskim szlachcicem, mówię po łacinie - Galeria zdjęć
W XVII wieku łacina stanowiła zdaniem jednych drugi, innych – trzeci, po polskim i ruskim, język narodowy Polaków. Popularne są anegdoty o podróżujących po Polsce obcokrajowcach, którzy nawet w bardzo odległych jej zakątkach zawsze mogli porozumieć się z kimś władającym językiem Rzymian: lwowską mieszczką bądź woźnicą arcybiskupa gnieźnieńskiego. Nota bene w drugiej połowie XVII w. coraz więcej pisano i wydawano po łacinie. Proporcje były wtedy równe, chociaż w pierwszej połowie tego stulecia wypadały na korzyść polszczyzny. Kultura i język Rzymu ciągle odgrywały ważną rolę, stanowiły czynnik identyfikacji kulturowej. Szlachcic władający łaciną określał tym samym swoją pozycję społeczną: słowa „Eques Polonus sum, Latine loquor” podkreślały jego duchową i intelektualną przynależność do cywilizacji łacińskiej, cywilizacji Zachodu.
Polecane artykuły
-
Łacina w kulturze polskiego Oświecenia
Osiemnasty wiek przyniósł stopniowy upadek znaczenia łaciny w Europie, która powoli odrywała się od swych śródziemnomorskich korzeni. Oświeceniowy racjonalizm podważył wartości uniwersalne, takie jak: dobro, piękno, prawda i sacrum. W Polsce tymczasem nie
-
Łacina w kulturze polskiego baroku
Siedemnasty wiek – wiek kontrreformacji – przebiegał w Polsce bardzo burzliwie. Zasięg i wpływ kultury łacińskiej w tym rejonie Europy rozszerzył się: wywarła ona wpływ na szerokie połacie Litwy i Ukrainy. W XVII w. zmienił się stosunek do antyku: nie sta
