O’Connor Bernard
O’Connor Bernard - Galeria zdjęć
O’Connor (Connor) Bernard (ok. 1666 – 1698), lekarz, Irlandczyk, uzyskał doktorat w Reims we Francji, przebywał potem w Paryżu, gdzie poznał studiujących tam Polaków, zapewne młodych Wielopolskich. Wyjechał z nimi do Włoch, a następnie do Polski. W 1694 r. przedstawiony na dworze królewskim, został lekarzem nadwornym Jana III Sobieskiego. Leczył rodzinę królewską, uznanie przyniosło mu zwłaszcza trafne zdiagnozowanie schorzenia wątroby siostry króla – Katarzyny Radziwiłłowej. Środowisko lekarzy, z którymi zetknął się w Polsce, okazało się dla niego nie dość zajmujące, zainteresował się więc historią i ustrojem Rzeczypospolitej. Przewidując rychłą śmierć Jana III, wyjechał w 1695 r. z Polski z orszakiem córki królewskiej Teresy Kunegundy jako lekarz przyboczny. Rozstał się z królewną w Brukseli i udał się do Anglii, gdzie podjął wykłady w Oksfordzie, Cambridge i Londynie. Utrzymywał kontakty z Polską, otrzymawszy od biskupa płockiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego opis choroby Jana III z prośbą o konsultację, nie zdążył już odpowiedzieć z powodu śmierci Sobieskiego w 1696 r. W 1698 r. wydał w Londynie dwutomowe dzieło „The History of Poland”, jeden z pierwszych anglojęzycznych traktatów poświęconych Polsce. Praca powstała na podstawie lektur, obserwacji i rozmów prowadzonych podczas pobytu autora na polskim dworze królewskim, zawiera m.in. wnikliwy opis formy rządu w Rzeczypospolitej.
Polecane artykuły
-
Bernard O’ Connor – lekarz Jana III Sobieskiego
Irlandczyk Bernard O’Connor (ok. 1666 – 1698), fizyk, przyrodnik i historyk, studiował medycynę na uniwersytetach w Montpellier i w Paryżu (doktoryzował się w Reims w 1691 r.). Podczas pobytu w Paryżu poznał dwóch Polaków, prawdopodobnie synów kanclerza k
-
Choroby
Jednym z powodów dla których Bernard O’Connor odbył niezwykłą, jak na mieszkańca Wysp Brytyjskich, podróż do Rzeczypospolitej, była chęć powiększenia wiedzy medycznej. Szybko się rozczarował, stwierdzając, że „stan medycyny w Polsce jest bardzo niedoskona
-
Dość wysoki, z lekką nadwagą
Bernard O’Connor zostawił nie tylko opis charakteru, ale także cech zewnętrznych szlachty. Członkowie tego stanu w większości byli nieco powyżej średniego wzrostu, natomiast ich ciała, choć proporcjonalne, były jednak „duże”. O szczupłą sylwetkę troszczył
