Orzelska Anna Katarzyna
Orzelska Anna Katarzyna - Galeria zdjęć
Orzelska Anna Katarzyna (1707-1769), księżna Holstein Beck, była naturalną córką Augusta II i jego metresy, Henryki Renard-Duval (córki właściciela winiarni w Warszawie). W dzieciństwie nie była otoczona królewską opieką, dopiero w r. 1724 przyrodni brat, Fryderyk August Rutowski odszukał ją i przedstawił ojcu. Uznana i rozpoznana, otrzymała wówczas nazwisko Orzelska, tytuł hrabiny i zajęła czołową pozycję na ojcowskim dworze. Dostała w prezencie Pałac Błękitny, królowała na balach i festynach.
W pięknej Annie kochało się wielu, nawet następca tronu pruskiego Fryderyk, ojciec jednak wydał ją za księcia Karola Ludwika Holstein Beck. Wesele odbyło się w Warszawie w r. 1730, potem para wiodła wesołe życie na drezdeńskim dworze, wśród bractw „Wrogów wstrzemięźliwości” i „Okrągłego Stołu”.
Po śmierci ojca - króla sytuacja się zmieniła, wkrótce Anna rozwiodła się z mężem i za zgodą Augusta III zamieszkała w Wenecji. W latach 40. mieszkała we Francji i jej życie nie było przykładne, toteż inny przyrodni brat, Maurycy Saski, wolał, żeby się wyniosła z Paryża. Nie bardzo wiadomo, co się z nią dalej działo; mieszkała w Awinionie i w Grenoble, jakiś czas w Rzymie. Miała jedynego syna, Karola Fryderyka.
Wysoka, piękna, postawna, bardzo podobna do ojca, znana jest z portretów z Łazienek, z Nieborowa i z Drezna. Nagłe wyniesienie z zapomnienia i kilkuletnie panowanie na królewskim dworze Augusta II dostarczyło powodów do wielu pogłosek, w tym o nie do końca ojcowskim charakterze uczuć króla. Ale to zapewne plotki, którym nie warto dawać wiary.
Polecane artykuły
-
Krystyna Eberhardyna – żona Augusta Mocnego
Spokojna i opanowana Krystyna Eberhardyna była żoną rozwiązłego Augusta Wettyna, gorliwą luteranką, która nie wyrzekła się swej wiary nawet za cenę królewskiej koronacji w Polsce.Krystyna Eberhadryna przyszła na świat 29 grudnia 1671 roku. Matką przyszłej
-
Bękarty
Los dzieci niechcianych, pochodzących spoza legalnych związków małżeńskich, był nie do pozazdroszczenia wszędzie, nie tylko w społeczeństwie staropolskim. Dzieci takie, zwane pogardliwie bękartami, bastardami, wylegańcami czy pokrzywnikami, urodzone przez
