Świat zwierząt

Park w Wilanowie to bardzo dobre miejsce na obserwacje ornitologiczne. Latem, już od bramy, naszych gości witają zwykle muchołówki szare. Niewielkie to ptaszki, szaro-bure, i dość niepozorne, ale za to wspaniali lotnicy. Muchołówki lubią siedzieć na eksponowanych miejscach i stamtąd wypatrywać przelatujące owady. Gdy takiego dostrzegą, zrywają się do lotu, z wielką gracją chwytają zdobycz i wracają na swoje stanowisko obserwacyjne.
Inne ciekawe gatunki ptaków można zaobserwować na jeziorze, wśród koron drzew, na krzewach, a nawet na parkowych trawnikach. Do często spotykanych skrzydlatych mieszkańców ogrodów możemy zaliczyć: zięby, sikory bogatki i modraszki, które zimą chętnie korzystają z parkowych karmników.
Najliczniejsze z wodnych ptaków są kaczki krzyżówki. Samce krzyżówek w porze godowej zmieniają upierzenie na bardzo kolorowe. Nie wszyscy wiedzą, że kaczki te chętnie gniazdują w dziuplach. Nad Jeziorem Wilanowskich często możemy spotkać również łabędzie i czaple siwe.
W ogrodach wilanowskich żyją też puszczyki, które jednak trudno jest wypatrzeć, ponieważ w dzień siedzą wysoko w dziuplach.

Tekst: dr Julia Dobrzańska

Ogrody wilanowskie to raj dla zapylaczy. Już od wczesnej wiosny w parku krajobrazowym zakwitają łany złoci, zawilców, ziarnopłonów i kokoryczy. W słoneczne, wiosenne dni można zaobserwować różne owady, które korzystając z nektaru lub pyłku zapylają kwiaty. Powszechnie znanymi zapylaczami są pszczoły, trzmiele i motyle. W wilanowskim parku spotkać można wiele gatunków motyli na przykład: rusałkę pawik, rusałkę osetnik, bielinka rzepnika. Motyle korzystają też chętnie z wysadzanych na rabatach kwiatów, szczególnie licznie można je spotkać na heliotropach, które kwitną latem i jesienią. Nie tylko rabaty kwiatowe to miejsce gdzie możemy zaobserwować owady zapylające. Również, niektóre drzewa stanowią dla nich cenne źródło pokarmu, zwłaszcza lipy, na których kwiatach możemy często obserwować pracowite pszczoły. Mało znanymi zapylaczami, które możemy zaobserwować już wczesną wiosną w wilanowskim parku są bujanki. Bujanki to bardzo ciekawe owady. Wyglądają trochę jak połączenie trzmiela i komara. To, co pierwsze rzuca się w oczy, to długi aparat gębowy przypominający kłujkę komara, zastosowanie jego bliższe jest jednak dziobowi kolibra, gdyż służy do picia kwiatowego nektaru. Tak jak i wspomniane egzotyczne ptaki, bujanki potrafią zawisać w powietrzu przy kwiecie, z którego akurat się pożywiają. Zapylacze są niezbędnym elementem środowiska. Dzięki ich aktywności rośliny owadopylne wydają owoce i nasiona. Dzięki pszczołom mamy miód, a obecność pięknych, kolorowych motyli, z pewnością umila czas spędzony na łonie natury.

Tekst: dr Julia Dobrzańska

Stawy, duże jezioro, strumyk – w wilanowskich ogrodach jest wiele zbiorników wodnych. Takie środowisko bardzo sprzyja występowaniu ważek.

Ważki są owadami dwuśrodowiskowymi, dorosłe formy są uskrzydlone i żyją nad wodami, larwy zaś żyją na dnie zbiorników i wód płynących. Po osiągnięciu dojrzałości wychodzą z wody. Zwykle na liściach lub łodygach nadwodnych roślin dochodzi do przeobrażenia, to znaczy larwa zamienia się w dorosłą ważkę. Dzieje się to tak, iż na grzbiecie larwy powstaje pękniecie i przez nie wychodzi dorosły owad, potem przez dłuższy czas musi prostować on skrzydła, które były dotychczas ukryte. Ważki dzielimy na równo i różnoskrzydłe. Równoskrzydłe to te, które siadając składają skrzydła za tułowiem. Różnoskrzydłe zaś rozkładają skrzydła na boki. Ważki różnoskrzydłe są zdecydowanie lepszymi lotnikami. Zarówno w stadium larwalnym jak i dorosłym ważki są drapieżnikami. Są bardzo pożyteczne. Ważki różnoskrzydłe możemy często spotkać w lasach nawet z dala od zbiorników, gdzie polują na leśnie szkodniki. W ogrodach wilanowskich możemy zaobserwować wiele gatunków ważek. Z ważek równoskrzydłych najczęściej tężnice wytworne, oczobarwice o czerwonych oczach, świtezianki błyszczące, których samice są zielone a samce granatowe, błękitno czarne łatki pospolite i wczesne, pióronogi. Z ważek różnoskrzydłych spotkać można na przykład żagnicę rudą i jesienną, szablaka krwistego ważkę czteroplamą, lecichę pospolitą.


Tekst: dr Julia Dobrzańska