Wnętrza pałacu – piętro

Wilanowska kolekcja portretów obejmuje obrazy powstałe od XVI do XIX wieku. Eksponowane są one na tzw. półpiętrach pałacu, zaprojektowanych i wzniesionych przez Augustyna Locciego [Loczcziego] w latach 1681–1682 nad galeriami ogrodowymi, oraz na półpiętrze skrzydła północnego wzniesionego w latach 1723–1730 według projektu Giovanniego Spazzia [Dżiowaniego Spacja]. Półpiętro stanowi drugą kondygnację budynku, jednak z uwagi na niewielką wysokość pomieszczeń, dużo mniejszą niż na parterze, nie jest nazywane pełnym piętrem.
W galerii zebrane są w układzie chronologicznym portrety: polskiej szlachty, magnaterii, arystokracji, polskich królów i książąt, oficerów, przedstawicieli polskich elit intelektualnych, politycznych i artystycznych z okresu od XVI do XIX wieku. Część zbiorów jest depozytem Muzeum Narodowego w Warszawie.
Galeria Portretu Polskiego XIX wieku zajmuje półpiętro w skrzydle północnym. To długi, 42-metrowy korytarz szerokości około 5,5 metra, bez okien. W połowie długości korytarz rozdzielony jest drewnianym podestem, do którego z obu stron prowadzi po kilka stopni. Podest pod spodem kryje kopułę, która znajduje się nad Sienią Dolną. Do galerii wprost z żeliwnej klatki schodowej prowadzą drzwi wychodzące w pobliżu podestu. W głębi, w krótszej ścianie znajdują się drzwi do gabinetu w wieży północnej, pomiędzy podestem a przejściem do wieży, w dłuższej ścianie umieszczono zaś dwoje drzwi prowadzących do Gabinetu Kolekcjonera.
Ściany korytarza pomalowane są na białokremowy kolor. Sufit jest dwuspadowy, o niskim kącie nachylenia, a przez środek biegną kratki wywietrzników. Tuż poniżej sufitu wokół całego pomieszczenia ciągnie się płaski panel oświetleniowy.
Galeria Portretu Polskiego XIX wieku to dawne pałacowe poddasze, w którym znajdowały się pomieszczenia dla służby. W zaaranżowanej po wojnie przestrzeni ekspozycyjnej zaprezentowano portrety i autoportrety twórców zasłużonych dla rozwoju szkolnictwa artystycznego na ziemiach polskich: malarzy i jednocześnie profesorów Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Znajdują się tu też portrety przedstawiające uczestników powstania styczniowego oraz wybitne osobistości związane z epoką pozytywizmu – pisarzy, poetów, muzyków, kompozytorów. W galerii prezentowane są prace wielu znanych XIX-wiecznych twórców, m.in. Józefa Simmlera [Simlera], Antoniego Brodowskiego, Wojciecha Gersona czy Walentego Wańkowicza.
Można tu też zobaczyć wizerunki właścicieli Wilanowa – Augusta Potockiego, Aleksandry Potockiej czy Ksawerego Branickiego.
Wzdłuż ścian stoją również meble: komody, witryny z przedmiotami rzemiosła artystycznego, stoliki, szafki, kanapy, fotele, a także kamienne i drewniane postumenty, na których ustawiono rzeźbione popiersia.

Gabinet Kolekcjonera urządzony został współcześnie na podstawie rysunku Anety z Tyszkiewiczów Potockiej przedstawiającego gabinet jej męża Aleksandra Potockiego. Znajduje się tu m.in. unikalny zespół eksponatów związany z nauką i kolekcjonerstwem. Dziedziny te przeżywały intensywny rozwój w stuleciach XVIII i XIX. Kolekcjonerzy zbierali rozmaite przedmioty: obrazy, rzeźby, a także minerały, książki i okazy przyrodnicze.
Gabinet Kolekcjonera to zespół czterech małych, przechodnich pokojów ulokowanych wzdłuż Galerii Portretu Polskiego XIX wieku, od strony północnej, około metra poniżej poziomu galerii. Drzwi z galerii prowadzą do pierwszego i ostatniego z nich.
Wszystkie pomieszczenia sprawiają wrażenie kameralnych miejsc służących wytężonej pracy i realizowaniu pasji naukowych. Zgromadzone przyrządy i bibeloty tworzą ciekawy miszmasz.

Pierwsze pomieszczenie ma kształt zbliżony do kwadratu o boku około 4,5 metra. Z galerii schodzi się do niego po kilku stromych schodach. Na wprost wejścia znajduje się okno zasłonięte od zewnątrz roletą, a na nim – mleczna firanka. Drzwi w ścianie po prawej stronie prowadzą do kolejnego pokoju.
Ściany od dołu wykończone są białą boazerią, powyżej pokrywa je tkanina w niebieskie i kremowe paski rozdzielone kremowymi i brązowymi liniami.
Na wprost wejścia, pod oknem stoi jedyne zachowane w Polsce biurko kolekcjonerskie z szufladami oznaczonymi literami alfabetu ułatwiającymi segregowanie zbiorów grafiki i rysunku. Biurko wykonane jest z ciemnego drewna, ma złote okucia na nogach i kantach. Fronty szuflad, rozmieszczonych ze wszystkich stron mebla, obwiedziono delikatnymi, złotymi ramkami, a na środku każdej z nich, wokół zamka znajduje się złocony, okuciowy wzór. Litery są małe, białawe, dla niewtajemniczonych – ledwo widoczne.
Na biurku stoją: dwa złocone świeczniki, złocona lampa naftowa z biskwitowymi figurkami, drewniany pulpit do podtrzymywania książki oraz marmurowy przycisk do papieru.
Oprócz biurka w pokoju znajdują się także przeszklona szafa, zasłonięta od wewnątrz bordowymi zasłonami, oraz witryna, w której umieszczono przedmioty ze szkła i porcelany. W rogu pokoju stoją globus na ozdobnej, porcelanowej nodze podtrzymywany przez figury Chińczyka i Murzyna oraz gablotka z pomarańczowo-różowymi gemmami. Gemmy to szlachetne lub półszlachetne kamienie ozdobione reliefem wklęsłym lub wypukłym. Przedstawiają głównie postaci – całe i w popiersiach – oraz sceny rodzajowe.
Na szafach stoją popiersia oraz złocony teleskop. Na ścianach wiszą różne grafiki i obrazy.

W następnym pokoju, o wymiarach 4 na 5,5 metra, znajduje się troje drzwi: jedne prowadzą do pokoju w niebieskie paski, a w przeciwległej ścianie dwoje kolejnych – do dwóch następnych pokojów. Jedyne okno zasłonięte jest od zewnątrz roletą, a od wewnątrz – mlecznymi firankami. Ściany powyżej boazerii pokrywa bordowa tkanina w paski w dwóch odcieniach tego koloru.
Na ekspozycję składa się kolekcja gemm zaprezentowanych na stojącym pod oknem drewnianym stole przykrytym gablotą. Naprzeciwko stołu stoi duże drewniane biurko z płaskorzeźbionymi okuciami na nogach. Na blacie pod gablotą zaprezentowano zbiór przyrządów niezbędnych do badań. Ten warsztat kolekcjonera składa się z: cyrkli, ekierek, piórnika, lunety, laski służącej do mierzenia koni w kłębie oraz albumu z biletami wizytowymi bywalców salonu Ludwiki z Potockich Walewskiej.
Na dwóch narożnych szafkach z półkami wyeksponowano białe figurki z wilanowskiej kolekcji biskwitów. Biskwity to dekoracyjne wyroby z porcelany poddane jednokrotnemu lub dwukrotnemu wypalaniu, ale niepokrywane szkliwem. Tak wykonywane figurki uzyskiwały kremowobiały kolor przypominający biały marmur.
Uzupełnieniem wyposażenia są stojąca półka z książkami oraz narożna szafa. Na ścianach wiszą obrazy.

Pokój w zielone paski znajduje się w głębi, od Galerii Portretu Polskiego XIX wieku oddziela go tzw. pokój przy schodkach. Pomieszczenie ma wymiary 2,5 na 3,5 metra. Zajmuje wysunięty narożnik skrzydła północnego od strony korpusu głównego. Ściany pokoju powyżej boazerii pokrywa tkanina w paski w kolorach zielonym i złotooliwkowym.
Zaprezentowana w pokoju kolekcja składa się z: portretów, medalionów, popiersi, medali i miniatur z wizerunkami sławnych polskich postaci. Zamawianie pamiątek narodowych w warszawskiej firmie odlewniczej Karola Mintera stanowiło manifestację uczuć patriotycznych. Uwagę przykuwa kolekcja medali z epoki napoleońskiej, która powstała dzięki kontaktom Stanisława Kostki Potockiego ze słynnym francuskim sztycharzem D.V. Denonem, który gościł u Potockich w 1807 roku.
Kolorowe zdjęcie wnętrza. Jest to jasne pomieszczenie dekorowane tapetami, z dużym wejściem. W głębi widać drewniany stół z krzesłami i okno.

Ostatni pokój zespołu Gabinetu Kolekcjonera, tzw. pokój przy schodkach, ma wymiary 2,5 na 3,5 metra. Ulokowany jest między pokojem w czerwone paski, pokojem w zielone paski i Galerią Portretu Polskiego XIX wieku, z każdym z tych pomieszczeń łączą go drzwi. W czwartej ścianie znajduje się okno.
Ściany pomalowane są na błękitno. Stoją tu dwa drewniane sekretarzyki – małe biurka z nadstawami, na których ustawiono kieszonkowe wydania książek, mosiężne i biskwitowe figurki oraz inne bibeloty.
Pomiędzy nimi stoi okrągły stolik z intensywnie zielonym, malachitowym blatem.
Na ścianach wisi kilka niedużych obrazów.

Gabinet w wieży północnej to nieduże pomieszczenie o wymiarach około 4 na 5 metrów. Stanowi łącznik między Galerią Portretu Polskiego XIX wieku umieszczoną w skrzydle a Galerią Portretu Polskiego XVIII wieku umieszczoną nad galerią ogrodową.
Podłoga gabinetu znajduje się w obniżeniu o kilka stopni w stosunku do podłóg galerii. W pomieszczeniu znajdują się okno wychodzące na dziedziniec oraz zamknięte drzwi prowadzące do wieży.
W gabinecie wyeksponowano dużą XIX-wieczną plakietę z repustowanego i grawerowanego srebra przedstawiającą audiencję posłów austriackich u króla Jana III. Technika repustowania polega na wybijaniu na zimno wgłębień dających po drugiej stronie wypukły wzór, grawerunek natomiast – wykonywany za pomocą rylców – daje efekt linii wklęsłych. Plakietę wykonano we Lwowie z okazji dwusetnej rocznicy wiktorii wiedeńskiej.
Ponadto znajdują się tu odlewane popiersia różnych postaci, kontynuacja prezentacji gemm i obrazy na ścianach.

To długi, jasny korytarz, w którym wyeksponowano liczne portrety oraz meble, przedmioty rzemiosła artystycznego i biskwitowe figury.
Znajduje się na półpiętrze, nad północną galerią ogrodową. Korytarz ma 23,5 metra długości i ponad 3,5 metra szerokości. Z jednej strony kończy się oknem wychodzącym na ogrody, umieszczonym tuż przy podłodze. W dłuższej ścianie, w pobliżu okna znajduje się otwarte przejście do skrzydła. Z drugiej strony z części galerii wyodrębniono osobny pokój oddzielony ścianą z szerokim przejściem bez drzwi.
Ściany galerii pomalowano na kremowy kolor. Przez sufit po dwóch stronach ciągną się pasy mlecznych świetlików. Na ścianach wyeksponowano portretowe malarstwo XVIII-wieczne. Spośród autorów można wymienić: Angelicę Kauffmann, Józefa Grassiego, Jana Chrzciciela Lampiego, Antona Graffa. Znajdują się tu portrety osobistości związanych z obozem reform Stanisława Augusta Poniatowskiego, twórców Konstytucji 3 maja, jak również uczestników targowicy. Na uwagę zasługują wizerunki Ignacego Potockiego, Stanisława Małachowskiego i Michała Walewskiego. Eksponowane są tu także portrety rodzin kolejnych właścicieli Wilanowa: Lubomirskich i Potockich, a także pełnopostaciowy portret Wacława Rzewuskiego.
Na przyściennych stolikach zaprezentowano biskwitowe figury miśnieńskie, m.in. grupy figuralne: Trzy Gracje oraz Sprzedaż Amorków.
Na ścianie oddzielającej galerię od pokoju z portretami Poniatowskich, obok przejścia, wisi długa gablota z pasami kontuszowymi. Wyeksponowano w niej dwa wielokolorowe pasy. Pasy kontuszowe mogły mieć kilka metrów długości, te w gablocie są złożone tak, że widać fragment ponadmetrowej długości.

To nieduży, narożny pokój, w którym wyeksponowano portrety osób związanych z rodziną ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Pokój stanowi łącznik między Galerią Portretu Polskiego XVIII wieku a korpusem głównym. Jest oddzielony od galerii ścianą z dużym przejściem bez drzwi i podobnym przejściem łączy się z korpusem. Ma 8,5 metra długości i 4 metry szerokości. Znajdują się w nim trzy okna umieszczone blisko podłogi. Z okien widać dziedziniec pałacowy.
Wśród wiszących na ścianach portretów osobistości związanych z epoką stanisławowską znajduje się kilka wizerunków samego króla, m.in. autorstwa Marcella Bacciarellego [Marczella Baczcziarellego]. Ten sam artysta namalował portret ojca króla – Stanisława Poniatowskiego.
Na wyposażenie pokoju składają się cztery narożne szafki i pistacjowa tapicerowana kanapa ze złoconymi okuciami oraz stół, na którym zaprezentowano złocone rzeźbione patery z kryształowymi tackami.

To ustronny, przytulny, choć ciemny gabinet, który swoją nazwę wziął od zaprezentowanej tu kolekcji malarstwa pastelowego.
Ulokowany jest w korpusie głównym, nad Antykamerą Królowej. Ma 6,5 metra długości i 3,5 metra szerokości. Całą długością przylega do korytarza prowadzącego w głąb korpusu. Gabinet nie ma drzwi, część ściany jest po prostu otwarta na korytarz, reszta pokoju kryje się za ścianą klatki schodowej.
Gabinet jest ciemny, gdyż jedyne okno, umieszczone w krótszej ścianie, przesłonięte jest szczelnie pastelowozieloną zasłoną z takim samym lambrekinem wykończonym złotymi frędzlami. Zasłona w tych samych kolorach wisi naprzeciwko i zasłania nieużywane, zamurowane przejście do kolejnego pokoju. Pokój oświetla jedynie żyrandol z kilkoma żarówkami imitującymi świece.
Niemal całą dłuższą ścianę pokrywa ciemny gobelin. Duża połać tkaniny w różnych odcieniach zieleni i brązów przedstawia scenę rodzajową w ogrodzie.
Po obu stronach gobelinu, zasłon oraz na ścianie klatki schodowej wiszą nieduże portrety w złoconych ramach, malowane w technice pastelowej. Tworząc takie obrazy, wykorzystywano farby ukształtowane w cienkie, miękkie pałeczki. W efekcie otrzymywano dzieła będące czymś pośrednim pomiędzy malarstwem a rysunkiem. Postaci mają nieostre kontury, wydają się jakby zamglone. Kolory dzieł, od tej techniki zwane pastelowymi, są nieco mleczne, matowe.
Znajdują się tu portrety jednego z wybitniejszych twórców rokoka – Francuza Ludwika Marteau [Ludwika Marto], portrecisty uczestników obiadów czwartkowych, oraz Anny Rajeckiej. Uwagę zwraca namalowany przez nią portret Ignacego Potockiego uznawany za jej najlepsze dzieło.
Pod ścianami stoją drewniane komody z kamiennymi blatami, na nich – wazony, zegar i biskwitowa figura. Pomiędzy komodami rozstawiono drewniane krzesła z oparciem i pastelowozielonym miękkim siedziskiem.

Dwa jasne, przytulne alkierzowe pokoje zajmował główny budowniczy Wilanowa i sekretarz królewski Augustyn Locci [Loczczi]. Powstały one w latach 80. i 90. XVII wieku według projektu ich późniejszego lokatora.
Zgodnie z legendą wybitny architekt, znany jako projektant wielu siedzib Sobieskiego, odstępował je czasem markizowi d’Arquien [darkię], czyli teściowi króla Jana III.
Kwadratowe pokoje o boku około 4 metrów znajdują się w północno-wschodnim alkierzu, dokładnie nad prywatnymi gabinetami królowej. W pierwszym pokoju są dwa otwory drzwiowe wykończone kamienną framugą i dwa okna, w drugim – umieszczonym za pierwszym ¬– trzy okna.
Na dość niskim suficie pokoju zachował się XVII-wieczny, belkowany strop drewniany. Był on remontowany w latach 20. XVIII wieku lub całkowicie wówczas wymieniony. Deski przylegające do sufitu są malowane na białokremowo, a wystające z sufitu belki zdobią brązowo-różowe wzory na białawym tle.
Ściany pierwszego pokoju pokrywa dekoracja malarska wykonana przez Józefa Rossiego w latach 20. XVIII wieku. Przedstawia ona iluzjonistyczne obramienia okien i krajobrazy rozciągające się w iluzjonistycznie otwartych ścianach. Ściany drugiego pokoju pomalowane są na biało i wiszą na nich małe obrazy.
Wyposażenie pokojów stanowią sprzęty codziennego użytku: drewniane stoły, krzesła, sekretarzyk, na których widać wyraźne ślady użytkowania, cynowe talerze i dzbany, drewniane kufry oraz skrzynie.
W obu pokojach znajdują się kamienne narożne kominki.

To jasny narożny pokój ozdobiony iluzjonistyczną dekoracją freskową autorstwa Józefa Rossiego, od której pochodzi nazwa pomieszczenia.
Pokój znajduje się nad Gabinetem al Fresco. W pierwszej połowie XVIII wieku oba pomieszczenia przekształcono w klatkę schodową łączącą parter pałacu z piętrem. Ich oryginalny wygląd przywrócono dopiero w latach 50. XX wieku.
Do kwadratowego pokoju o boku długości nieco ponad 4 metrów prowadzą jedne drzwi. W trzech ścianach znajdują się umieszczone centralnie okna, przy czym dwa są prawdziwe, a trzecie – namalowane. Wszystkie trzy okna oraz drzwi są obramione malowanymi kamiennymi ramami z również malowaną płaskorzeźbioną dekoracją. W malowanym oknie widoczna jest niemal naturalnych rozmiarów postać czarnoskórego mężczyzny w turbanie i pasteloworóżowej sukni, który w ręku trzyma klatkę z papugą. Mężczyzna zdaje się zaglądać z zewnątrz do pokoju. Wokół tego okna namalowana jest perspektywicznie taka sama wnęka, w jakiej znajdują się prawdziwe okna, ozdobiona identycznym wzorem.
Na ścianach przy narożnikach, pomiędzy drzwiami i oknami, namalowane są elementy architektury – to kamienne mury z prostokątnymi otworami, za którymi widać zamglone krajobrazy: różne drzewa na tle mieniącego się różami i błękitami nieba.
Sufit dekoruje okrągłe malowidło otoczone malowanym kilkustopniowym gzymsem. Malowidło przedstawia kopułę szeroko otwierającą się na niebo. Na środku, w chmurach, namalowana jest grupa postaci.
Całość dekoracji stwarza silną iluzję przestrzeni, otwartości.
W rogu pokoju znajduje się kamienny kominek, na środku stoi komplet rzeźbionych, ciemnobrązowych, drewnianych mebli: stół i cztery krzesła. Pod ścianami ustawiono nieduże szafki, a na nich – drewniane, ciemnobrązowe figurki amorków.

Pomieszczenie znajduje się bezpośrednio nad Sypialnią Króla, stąd nazwa odwołująca się do zalecanego dyskretnego zachowania. Pokój pełnił rolę apartamentu gościnnego. Powstał w latach 80. i 90. XVII wieku według projektu Augustyna Locciego [Loczcziego].
Ma wymiary 6,5 na 7,5 metra. Wykończone kamiennymi framugami przejścia prowadzą z niego do Pokoju Średniego, Gabinetu Farfurowego i korytarza łączącego korpus z półpiętrem nad galerią.
Pokój Cichy zdobi kunsztowna barokowa dekoracja malarska odkryta w czasie powojennej konserwacji. Zajmuje ona ważne miejsce w programie ideowo-artystycznym pałacowych wnętrz. Na szczególną uwagę zasługuje sufit pokryty dekoracją w typie malarstwa kwadraturowego. To iluzjonistyczne wyobrażenie kasetonowej kopuły z wizerunkiem bogini piękna i miłości Wenus. Otaczają ją pojęcia kluczowe dla ówczesnej teorii sztuki wyobrażone pod postacią ludzi, czyli personifikacje. Znajdują się tu kobiety: z piersiami tryskającymi mlekiem – czyli Natura, z lustrem – Naśladowanie, z narzędziami – Idea i Praktyka artystyczna, zamyślona – Wiedza artystyczna, z wieńcem laurowym i królikami – Wyobraźnia i Pomysłowość. Wystrój dopełniają umieszczone na ścianach kompozycje – kolumnady otwierające się na włoskie pejzaże ogrodowe. Dekoracja malarska stanowi odzwierciedlenie barokowego zamiłowania do iluzji i prowadzenia swoistej gry z widzem. Całość ma przypominać o mecenacie artystycznym Sobieskiego.
Autorem tej niezwykłej dekoracji był Michelangelo Palloni, nadworny malarz króla Jana III, lub Martin Altomonte.

To niezwykłe, oryginalne pomieszczenie, prawdopodobnie jedno z najstarszych tego typu zachowanych pomieszczeń w Europie. Jego ściany wyłożone są biało-niebieskimi holenderskimi płytkami ceramicznymi. Farfury to staropolska nazwa wyrobów ceramicznych. Początkowo określenie to było stosowane jedynie w odniesieniu do wyrobów z porcelany, jednak od połowy wieku XVII zaczęto tak nazywać wszelkie wyroby ceramiczne, w tym fajans.
Gabinet Farfurowy oraz przyległy do niego Gabinet o Trzech Oknach pełniły funkcje pomieszczeń mieszkalnych. Powstały w latach 1681–1696. Ulokowane są w południowo-wschodnim alkierzu, nad Gabinetem Chińskim i Garderobą Króla. Oba są kwadratowe o boku około 4 metrów.
Płytki tworzące dekorację ceramiczną ścian Gabinetu Farfurowego powstały w wytwórni w Amsterdamie i Utrechcie około 1690 roku. Na białych kafelkach widnieją malowane niebieskie wzory uzupełnione w późniejszym okresie złoceniami. Motyw przewodni dekoracji stanowią wazony w otokach z liści i kwiatów rozdzielone szlakami przedstawiającymi sceny: biblijne, dworskie (głównie o tematyce miłosnej), pasterskie, marynistyczne i pejzaże.
Od góry pokój wieńczy kasetonowa płytka kopuła w iluzjonistyczny sposób otwierająca się na niebo. Zmniejszające się ku górze kasetony sprawiają, że sklepienie wydaje się wyższe, niż jest w rzeczywistości. Na krawędzi kopuły siedzi putto – w większości namalowane, z rzeźbioną nóżką zwisającą spod kopuły, co potęguje efekt iluzji.

Pokoje Chińskie i Myśliwskie to zespół apartamentów ulokowanych na piętrze w skrzydle południowym. Powstały w drugiej połowie XIX wieku, gdy właścicielami pałacu byli Potoccy. Zaaranżowane współcześnie stanowią miejsce ekspozycji sztuki wschodniej i akcesoriów łowieckich gromadzonych przez kolejnych właścicieli Wilanowa.
Pomieszczenia przypominają nieco gabinet kolekcjonera, w którym eksponowane są liczne wyroby rzemiosła artystycznego. Zdobi je niezwykła dekoracja mazerunkowa, czyli malarska imitacja drewnianej okładziny.
Pokoje Chińskie i Myśliwskie oddzielone są od pozostałych pomieszczeń półpiętra południowego wysoką Salą Białą. Stanowią ciąg pięciu pomieszczeń o szerokości nieco ponad 6 metrów, ułożonych w amfiladzie, czyli przechodnich.
Wzdłuż pokojów od strony północnej ciągnie się korytarz o szerokości 3,5 metra, z którego prowadzą drzwi do czterech pomieszczeń. Korytarz kończy się klatką schodową umieszczoną w pobliżu szczytowej ściany skrzydła. W korytarzu wyeksponowano w gablotach wilanowską kolekcję porcelany.
W apartamentach od strony południowej znajdują się okna, z których rozciąga się widok na Ogród Różany. Drzwi pomiędzy poszczególnymi pokojami umieszczone są w jednej linii, blisko ścian z oknami.

Dwa Pokoje Myśliwskie znajdują się w zachodniej, szczytowej części skrzydła. Najbardziej krańcowo umieszczony jest tzw.: Drugi Pokój Myśliwski z Aneksem. Zajmuje on całą szerokość skrzydła: ma ponad 6 metrów szerokości oraz 7,5 metra długości.
Wzdłuż jego dłuższej ściany, naprzeciwko okien znajduje się aneks. Składa się on z centralnie umieszczonej wnęki szerokości 3 metrów i głębokości 2 metrów oraz otaczających ją dwóch korytarzy szerokości nieco ponad 2 metrów.
Naprzeciwko wnęki znajdują się trzy okna. Jeszcze jedno okno znajduje się w szczytowym korytarzyku przylegającym do aneksu – rozciąga się z niego widok na część dziedzińca. W krótszych ścianach naprzeciwko siebie ulokowano dwoje drzwi: jedne prowadzące do kolejnego pokoju myśliwskiego, drugie – do pomieszczeń Markoniówki – pawilonu dobudowanego do skrzydła pałacu.
W krótszej ścianie znajduje się beżowy kamienny kominek z herbem Potockich.
Głównym elementem dekoracyjnym obu spójnie urządzonych pokojów jest ozdobne, mazerunkowe pokrycie ścian. Powstało ono poprzez staranne i niezwykle pieczołowite pomalowanie paneli boazeryjnych w sposób imitujący naturalne drewno – widoczna jest jasnobrązowa, naturalna struktura drewna, poprzecinana delikatnymi brązowymi i beżowymi liniami słojów.
Ściany są dwudzielne – dolny pas sięgający około metra od podłogi kończy się u góry wąskim gzymsem. W pokoju z aneksem pokrywają go panele z pionowymi listewkami. Listewki są nieco jaśniejsze niż panele i mają ciemnobrązowe boki. Od góry i od dołu zamykają je długie listwy ciągnące się przez całą ścianę. Wzór przypomina nieco płaską balustradę. Nad nią, nad gzymsem umieszczone są duże jasnobrązowe panele otoczone cienkimi brązowymi ramkami. Nad nimi z kolei wokół pokoju ciągnie się dekoracyjny pas złożony z brązowych linii i wzorów z umieszczonymi regularnie małymi głowami psów i jeleni.
Sufit pokrywają panele w takim samym kolorze jak ściany, z brązowymi cienkimi kwadratowymi ramkami.
W pokoju z aneksem na środku stoi spory, okrągły stół przykryty pistacjowym aksamitnym obrusem, na nim pod specjalną pokrywą wyeksponowano przedmioty związane z myślistwem, m.in. rogi. We wnęce znajduje się tapicerowana kanapa, a przed nią – fornirowany stolik. Na wyposażenie pokoju składają się także: dwa malowane stoliki przedstawiające sceny myśliwskie, tapicerowane fotele i taborety oraz drewniana sekretera. Na ścianach wiszą obrazy. Wystroju dopełniają rudozłote zasłony z lambrekinami i złotymi frędzlami.

Główną ozdobę Pierwszego Pokoju Myśliwskiego stanowi dekoracyjne, mazerunkowe wykończenie ścian. W pokoju ustawiono gabloty z ekspozycją sreber.
Pomieszczenie ma wymiary 5 na nieco ponad 6 metrów. W krótszej ścianie znajdują się dwa okna ozdobione rudozłotymi zasłonami z lambrekinami, a naprzeciwko – drzwi wychodzące na korytarz. W dłuższych ścianach, w pobliżu okien umieszczono drzwi pomiędzy amfiladowo ułożonymi pokojami.
Dekoracja pokoju wygląda bardzo podobnie jak w sąsiednim pokoju z aneksem. Ściany rozdzielone są około metra nad podłogą wąskim brązowym gzymsem. Obie części pokrywają podobne, różniące się tylko rozmiarem, panele. Wszystkie mają ciemniejsze brązowe pole na środku otoczone kilkoma ramkami: najpierw dwoma cienkimi malowanymi obwódkami (czerwoną i błękitną), potem brązową wypukłą boazeryjną ramką i na zewnątrz jasnobrązowym malowanym pasem. Całość, choć namalowana, wygląda jakby ciemniejszą drewnianą płytę, obramioną wąską listewką, naklejono na większą jaśniejszą płytę. Panele na dole są długie, poziome, ciągną się przez całą długość ścian, wyżej dzielą się na kilka części. Podobne motywy występują na suficie – panele mają takie same kolory, ale tworzą różne geometryczne kształty.
W pokoju w kilku gablotach zaprezentowano wilanowską kolekcję sreber – to przedmioty użytkowe z przełomu XVIII i XIX wieku, należące niegdyś do właścicieli pałacu. Można tu zobaczyć m.in. naczynia, sztućce, szkatuły, wazy i świeczniki.
Aranżowanie pokojów myśliwskich wynikało z istotnej roli myślistwa pośród rozrywek, którym oddawała się szlachta i arystokracja.

Ich urządzenie wiąże się ze znaną już od baroku fascynacją kulturami dalekowschodnimi. Za czasów króla Jana III pałac wilanowski zdobiły rozmaite przedmioty produkowane w Chinach i Japonii oraz ich europejskie naśladownictwa. Wśród nich znajdowały się: tkaniny, wyroby z laki i porcelany zdobione przedstawieniami pagód, smoków, ptaków i pejzaży, noszące wspólną nazwę chinoiserie [szinuazeri], czyli chińszczyzna. Kolekcję królewską powiększali kolejni mieszkańcy Wilanowa: August II Sas, Lubomirscy, Potoccy. Na przełomie stuleci XVIII i XIX Stanisław Kostka Potocki zaaranżował na pierwszym piętrze korpusu głównego Apartament Chiński, a zbiory w nim zgromadzone w większości zachowały się do dziś i posłużyły do zaaranżowania Pokojów Chińskich. Sprowadzane z odległego kontynentu przedmioty były symbolem luksusu.

Pokój Chiński z kasetonami wyróżnia się kolorystycznie spośród wszystkich pokojów amfilady. Uwagę zwracają silne kontrasty w doborze barw i ich różnorodność.
Pomieszczenie ma ponad 6 metrów szerokości i 5,5 metra długości. Jedne drzwi prowadzą z korytarza, naprzeciwko nich znajdują się dwa okna, drugie drzwi łączą się z Pokojem Chińskim z akwarelami. Czwarta ściana otwiera się na przylegającą do pokoju tzw. alkowę.
Podstawę dekoracji pokoju stanowią panele mazerunkowe, jednak ich wykończenie różni się znacząco od pozostałych pomieszczeń. Wąskie pasy z namalowanego drewna tworzą ramy dla dużych, ciemnych, tapetowanych pól. Pola ujęte są w czerwoną ramkę. Wypełniająca je tapeta ma ciemnografitowy, niemal czarny kolor, a pokrywa ją delikatny, misterny wzór rysunków w kolorach białawym, srebrnoszarym i patynowozłotym. Rysunki przedstawiają Chińczyków w trakcie różnych prac, drzewa i kwiaty.
Na środku każdego panelu z tapetą znajduje się wielokątne mazerunkowe pole w czerwonej ramce, a na nim, na małej czerwonej półce stoi mała, porcelanowa biało-niebieska waza.
Nad tapetami ciągnie się pas wąskich mazerunkowych paneli z czerwonymi chińskimi znakami. Nad nimi zaczyna się wielostopniowy gzyms dekorowany kolorowymi liniami: złotą, niebieską, zieloną i najwyżej – czerwoną. Na gzymsie opiera się bogato dekorowany sufit sprawiający wrażenie ciężkiego, masywnego. Zbudowany jest z tzw. kasetonów, czyli kwadratowych pól zagłębionych w wielostopniowych ramach. Kasetony ozdobione są kilkoma powtarzającymi się rysunkami smoków na czarnym tle w okrągłych niebieskich ramkach. Niebieskie koła z kolei znajdują się na jasnym, kremowym, mazerunkowym tle poprzecinanym czarno-czerwonymi rozchodzącymi się promieniście wzorami.
Otaczające kasetony ramy schodzą piętrowo w dół i ozdobione są również kolorowymi liniami.
Z sufitu zwiesza się duży, metalowo-szklany żyrandol w kształcie chińskiego lampionu.
Na środku jednej ze ścian znajduje się kominek, jego obudowę również pokrywa dekoracja mazerunkowa poprzecinana kolorowymi liniami. Nad kominkiem wisi lustro w czarno-czerwonej ramie ze złoconymi zdobieniami.
W pokoju prezentowane są: japoński stół w stylu nanban, dwie orientalnie zdobione szafki, drewniane, rzeźbione krzesła oraz drewniana, rzeźbiona i złocona przesłona do kominka.
Dekorację okien stanowią czerwone zasłony z czarnymi frędzlami, wpięte w podobne do gzymsu, kilkustopniowe kolorowe karnisze.

To głębokie na 3 metry pomieszczenie przylegające do Pokoju Chińskiego z kasetonami. Ściana pomiędzy pomieszczeniami otwiera się na środku w szerokie przejście. W alkowie znajduje się jedno okno.
Ściany dekorują mazerunkowe panele będące ramami dla dużych pól pokrytych czerwoną tapetą. Tapetę zdobią wzory z Chińczykami i krzewami owocowymi w kolorach czarnym, złotym i niebieskim. Sufit pokrywają prostokątne i trójkątne panele w kolorze jasnego drewna. Panele są w brązowych ramkach z delikatnymi, malowanymi na niebiesko liniami.
Na środku pokoju stoi stół z ciemnego drewna pokryty złotymi rysunkami, a przy nim – dwa ciemnobrązowe, drewniane krzesła. Na środku dłuższej ściany znajduje się duża, czteroskrzydłowa szafa gablotowa, w której wyeksponowano kolekcję chińskiej porcelany: półmiski, wazy, wazony, figury Chińczyków. Kolejne wazy stoją na szafie. Druga gablota, mniejsza, znajduje się przy krótszej ścianie, naprzeciw okna. Tam również zaprezentowano przedmioty z chińskiej porcelany: dzbanki, talerze, półmiski, czajniczki, oraz przedmioty osobliwe: figurki żab czy kule z kości słoniowej. Oprócz tego w pokoju – na podłodze i na drewnianych postumentach ¬¬– stoi kilka dużych waz i wazonów.
Okno dekorują czerwone zasłony z czarnymi frędzlami.