Pracownia Konserwacji Tkanin powołana została w 1988 r. do opieki nad zbiorem tkanin z XVII – XIX w. liczącym ponad 600 obiektów sztuki tekstylnej.
W pracowni przeprowadzane są konserwacje obiektów wykonanych różnorodną techniką i z różnych surowców włókienniczych. Do zbioru należą makaty, kapy, kobierce, obicia ścienne i tapicerskie, ubiory i akcesoria do nich, a także pasmanterie – galony, frędzle, chwasty. Większość zabytków pochodzi z historycznej kolekcji Wilanowa i ma swoją udokumentowaną historię.
Poza konserwacją manualną prowadzone są badania tkanin, wykonywane na miejscu lub w laboratoriach naukowych przez specjalistów mikrobiologów i chemików. Badania i analizy poszerzają wiedzę o tekstyliach, ich budowie i technice wykonania, składzie surowcowym, pierwotnych barwach, przeobrażeniach, przyczynach degradacji.
Ważną stroną działalności konserwatorów jest profilaktyka, rozumiana jako zespół działań zmierzających do stworzenia tekstyliom jak najlepszych warunków eksponowania i przechowywania, w tym systematyczne ich czyszczenie i monitorowanie stanu zachowania.
Pracownia wyposażona jest w nowoczesne sprzęty i urządzenia konserwatorskie, dysponuje wydzielonymi stanowiskami przeznaczonymi do przeprowadzania kolejnych etapów prac konserwatorskich: odkażania, czyszczenia tkanin, farbowania materiałów i przędzy oraz precyzyjnych prac manualnych. Przyjęte standardy i możliwości techniczne umożliwiają konserwację obiektów wielkoformatowych, o złożonej budowie, wymagających zastosowania skomplikowanych technik konserwatorskich. Przykładem takich działań jest konserwacja jedwabnej makaty aplikowanej galonami (Polska lub Francja, pocz. XVIII w.), fragmentu namiotu wschodniego (XVIII/XIX w.) czy haftowanego mihrabu (Turcja, XIX w.).