Przed konserwatorami zatrudnionymi w muzeum stawia się szczególne wymagania. Różnorodność zagadnień, z jakimi stykają się w swojej praktyce, narzuca konieczność traktowania zabytku nie jako pojedynczy, wyizolowany obiekt, ale jako element większego zespołu, na który składa się historyczna kolekcja, wystrój wnętrz pałacowych, jak również przyrodnicze otoczenie z ogrodami, małą architekturą i dekoracją rzeźbiarską. Takie podejście do zabytku wymaga stałego poszerzania wiedzy i doświadczeń z zakresu innych specjalności. Powoduje również zwiększenie wymagań w stosunku do konserwatora, który musi uczestniczyć w aranżacji przestrzeni muzealnej.
W 1960 r. powstała przy pałacu wilanowskim pierwsza pracownia konserwacji dzieł sztuki, rozpoczynając kształtowanie zorganizowanego i wpisanego w strukturę muzeum zespołu. Obecnie Dział Prewencji i Konserwacji liczy około 20 osób, stale zatrudnionych w czterech pracowniach. W zależności od potrzeb, czasowo angażowani są także inni konserwatorzy, niekiedy w liczbie porównywalnej z podstawowym składem. Pracownie obejmują swoją działalnością zabytki o różnym charakterze – obrazy, rzeźby, tkaniny, meble, ramy, obiekty rzemiosła artystycznego. Nowe wyposażenie muzeum pozwala na wykonanie badań niezbędnych do realizacji programów konserwatorskich. Jednocześnie podejmujemy współpracę z naukowcami, specjalistami w zakresie m.in. chemii, fizyki i biologii, dysponującymi wysoko wyspecjalizowanym sprzętem badawczym.